Labry (część hełmu)
Labry – ozdobna chusta okrywająca tylną część hełmu rycerskiego.
Historia edytuj
Pierwotnie labry stosowane były przez krzyżowców w trakcie krucjat na Bliskim Wschodzie, gdzie miały czysto praktyczne zastosowanie jako osłona przed promieniami słonecznymi w gorącym środowisku. Pod koniec XII wieku zwyczaj ich noszenia został przeniesiony do Europy Zachodniej, gdzie pełniły już tylko funkcję dekoracyjną. Uległy tam z czasem znacznemu wydłużeniu przybierając również finezyjne zdobione formy przykładowo poprzez wycinanie w „zęby”, obszywanie chwostami, dzwoneczkami itp.[1]
Od połowy XIV wieku nabrały bardziej formalnego charakteru odpowiadając barwom herbowym właściciela. W takiej formie ich zewnętrzna strona musiała mieć barwę heraldycznej figury, natomiast wewnętrzna odpowiadać polu herbowemu[1].
W Polsce zwyczaj noszenia labr pojawił się na początku XIV wieku, jednak nigdy nie zdobył szerszej popularności[1].
Galeria edytuj
-
Dwaj rycerze w hełmach z labrami i klejnotami o rozbudowanej fantazyjnej formie, XV w.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Kwaśniewicz 1981 ↓, s. 98.
Bibliografia edytuj
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.