Lejek Büchnera
Lejek Büchnera – rodzaj lejka laboratoryjnego z dnem sitowym do sączenia większych ilości osadu metodą podciśnieniowa. Lejek ten został opatentowany w 1888 roku przez Ernsta Büchnera[1].
Zazwyczaj są to lejki porcelanowe, chociaż mogą być także wykonane ze szkła. Ich cechą charakterystyczną jest sitowe dno, na którym można ułożyć krążek z bibuły filtracyjnej. Ze względu na rozmiary i walcowaty kształt górnej części lejek Büchnera pozwala na przesączenie dużych ilości osadu.
Stosuje się go przede wszystkim do sączenia pod zmniejszonym ciśnieniem. W tym celu zestawia się go z kolbą ssawkową, zwaną również kolbą Büchnera, a połączenie zabezpiecza gumowym korkiem. Jako aparat do wytwarzania podciśnienia używa się zazwyczaj pompki wodnej.
Do sączenia małych ilości osadu stosuje się lejki Hirscha, które zestawia się z probówkami ssawkowymi[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b William B. Jensen, The Origins of the Hirsch and Büchner Vacuum Filtration Funnels, „Journal of Chemical Education”, 83 (9), 2006, s. 1283, DOI: 10.1021/ed083p1283 (ang.).
Bibliografia edytuj
- Arthur Israel Vogel, Preparatyka organiczna, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, s. 34–35, ISBN 978-83-204-3152-0.