Leonid, imię świeckie Jewgienij Dmitrijewicz Skobiejew (ur. 1851, zm. 19 stycznia 1932 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny, od 1922 związany z ruchem odnowicielskim.

Leonid
Jewgienij Skobiejew
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data urodzenia

1851

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 1932
Moskwa

Miejsce pochówku

Cmentarz Wagańkowski

Arcybiskup orłowski (w Żywej Cerkwi)
Okres sprawowania

1922-1923

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Żywa Cerkiew

Śluby zakonne

do 1901

Prezbiterat

do 1901

Chirotonia biskupia

12 lipca 1920

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

12 lipca 1920

Konsekrator

Tichon

Życiorys

edytuj

Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, następnie także Wojskową Akademię Artylerii, studia prawnicze oraz studia na Moskiewskiej Akademii Duchownej. Wstąpił do monasteru[1], by zrobić karierę w hierarchii Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej[2]. Uzyskał stopień magistra w zakresie teologii prawosławnej i był następnie rektorem seminarium duchownego w Wilnie[1] w latach 1901-1903[3]. Do 1914 był kolejno przełożonym monasterów Przemienienia Pańskiego w Nowogrodzie Siewierskim, Przemienienia Pańskiego w Penzie, Przemienienia Pańskiego i św. Abrahamiusza w Smoleńsku. Od 1914 kierował monasterem Opieki Matki Bożej w Astrachaniu[1]. W 1918 jest wzmiankowany jako przełożony monasteru Starogołutwińskiego w Kołomnie, skąd został skierowany do monasteru Spotkania Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Moskwie, by zastąpić archimandrytę Atanazego (Sambikina), który porzucił klasztor[4].

12 lipca 1920 patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon wyświęcił go na biskupa kowrowskiego, wikariusza eparchii włodzimierskiej. W 1921 biskup Leonid objął katedrę wierneńską. Już w roku następnym przystąpił do ruchu odnowicielskiego[1].

W Żywej Cerkwi został administratorem eparchii moskiewskiej, następnie zaś został podniesiony do godności arcybiskupiej i mianowany najpierw arcybiskupem krutickim, a następnie arcybiskupem penzeńskim i sarańskim. Współpracował z biskupem Antoninem (Granowskim)[1]. Również w 1922 władze radzieckie umieściły patriarchę Tichona w areszcie domowym. GPU na próżno starało się wymusić na nim rezygnację z kierowania Kościołem i przekazanie urzędu patriarchy Leonidowi (Skobiejewowi) lub Antoninowi (Granowskiemu)[5].

Od października 1922 do marca 1923 był w Żywej Cerkwi arcybiskupem orłowskim, następnie odszedł w stan spoczynku. Brał udział w II Wszechrosyjskim Soborze, zwołanym przez działaczy odnowicielskich. W 1928 honorowo otrzymał godność metropolity, zaś w 1931, w dniu swoich 80. urodzin, otrzymał honorowe członkostwo w Synodzie Żywej Cerkwi. Zmarł dwa lata później, nigdy nie powracając do kanonicznej Cerkwi. Został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Леонид (Скобеев). [dostęp 2016-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  2. 19 января. Ковровский исторический календарь
  3. Семинария Виленская духовная. [dostęp 2016-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-11)].
  4. Сретенский монастырь в 1919 году
  5. D. Shubin: A History of Russian Christianity: Tsar Nicholas II to Gorbachev's Edict on the Freedom of Conscience. Algora Publishing, 2006, s. 79. ISBN 0-87586-444-9.