Liczkowce

wieś na Ukrainie, w rejonie czortkowskim, obwodzie tarnopolskim

Liczkowce (ukr. Личківці, Łyczkiwci) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie czortkowskim, w hromadzie Husiatyn, nad rzeką Gniłą, ok. 2 km od jej ujścia do Zbrucza.

Liczkowce
Личківці
Ilustracja
Ruiny kościoła katolickiego w Liczkowcach
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Rejon

czortkowski

Hromada

Husiatyn

Powierzchnia

3,542 km²

Populacja (2001)
• liczba ludności
• gęstość


1313
370,69 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3557

Kod pocztowy

48253

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Liczkowce”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Liczkowce”
Ziemia49°08′46″N 26°09′36″E/49,146111 26,160000

Historia

edytuj
 
Światowid, pochodzący z IX wieku (przekazany do Muzeum Archeologicznego)

Do 17 września 1939 należała do Polskiwojewództwo tarnopolskie (Małopolska Wschodnia), po czym włączona została do Ukraińskiej SRR, a później, w roku 1991 do Ukrainy.

W 1848, w pobliżu wsi, której właścicielem był Konstanty Zaborowski[1], z rzeki Zbrucz wydobyto sławny posąg – Światowid, pochodzący z IX wieku (przekazany do Muzeum Archeologicznego w Krakowie).

Osobny artykuł: Światowid ze Zbrucza.

Do czasu II wojny światowej Liczkowce zamieszkane były w większości przez Polaków. Ludność ukraińska stanowiła mniejszość. We wsi znajdowała się polska szkoła podstawowa, oraz katolicki kościół z 1728 r., który w czasie wojny został zamieniony na magazyn. Budynek jest obecnie ruiną[2].

Stacjonowały tu jednostki graniczne Wojska Polskiego: w lutym 1922 w Liczkowcach wystawiła placówkę 1 kompania 23 batalionu celnego. W latach 1943–1945 nacjonaliści ukraińscy A zamordowali tutaj 15 Polaków[3].

Do 2020 roku część rejonu husiatyńskiego, od 2020 – czortkowskiego[4].

Przesiedleńcy

edytuj

Po II wojnie światowej, w konsekwencji czystki etnicznej w Małopolsce Wschodniej, której na ludności polskiej dopuszczali się członkowie OUN i UPA, oraz w następstwie zmian granic kraju, polscy mieszkańcy Liczkowiec zmuszeni zostali do przesiedlenia się na zachodnie Ziemie Odzyskane (1946)[5].

Największym skupiskiem byłych mieszkańców Liczkowiec jest miejscowość Wierzbowa na Dolnym Śląsku. Dla zaznaczenia swojego związku z Liczkowcami nowi mieszkańcy Wierzbowej (wcześniej niem. Rückenwaldau) obrali dla kościoła w Wierzbowej wezwanie tożsame z kościołem w Liczkowcach tj. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Dość duża grupa mieszkańców Liczkowiec osiedliła się także we wsi Rurzyca w gminie Goleniów w woj. zachodniopomorskim. Zofia Rzepa, była mieszkanka Liszkowiec, a obecnie Rurzycy, przywiozła do Polski tablicę z orłem w koronie i napisem „Urząd Gminy Liczkowce", którą jej babcia ukryła w dniu agresji ZSRR na Polskę i przechowała przez całą wojnę. Tablica od listopada 2011 r. jest eksponowana w goleniowskiej izbie pamięci[6].

Zabytki

edytuj
  • zamek – nieistniejący
  • Kościół z 1728 roku – w ruinie

Urodzeni

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Bogumiła Sawa-Sroczyńska, Mieczysław Ludwik Potocki — konserwator zabytków Galicji i historyk Zamościa, „Ochrona Zabytków”, 34/3—4 (134—135) s. 162, 1981
  2. Ruiny kościoła. [dostęp 2010-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-26)].
  3. Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 234, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
  4. Розпорядження Кабінету Міністрів України від 12 червня 2020 року № 724-р «Про визначення адміністративних центрів та затвердження територій територіальних громад Тернопільської області»
  5. Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939 - 1946., Wrocław: „Nortom”, 2004, ISBN 83-89684-50-0, OCLC 69633471.
  6. Ryzykowali życie dla godła [online], goleniowska.com, 14 listopada 2011 [dostęp 2020-05-18] (pol.).

Zobacz też

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Józef Anczarski: Kronikarskie zapisy z lat cierpień i grozy w Małopolsce Wschodniej 1939 - 1946. Wydawnictwo Bł. Jakuba Strzemię Archidiecezji Lwowskiej Ob. Łac. - Oddział w Krakowie, Lwów-Kraków 1998. ISBN 83-906044-6-9

Linki zewnętrzne

edytuj