Lockheed EC-121 Warning Star

Lockheed EC-121 Warning Star – pierwszy amerykański samolot wczesnego ostrzegania i dozoru przestrzeni powietrznej zbudowany na bazie samolotu transportowego Lockheed Super Constellation dla USAF i US Navy. Pełnił rolę samolotu wczesnego ostrzegania dalekich obszarów (m.in w systemie Distant Early Warning Line). Oficjalnie maszyna była nazywana Warning Star, ale częściej określano ją mianem Connie lub Super Connie, zdrobnieniem od nazwy samolotu bazowego Constellation.

EC-121 Warning Star
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Lockheed

Typ

samolot wczesnego ostrzegania, dozoru przestrzeni powietrznej

Konstrukcja

całkowicie metalowa

Załoga

2 oraz 15 kontrolerów lotniczych

Historia
Lata produkcji

od 1953

Dane techniczne
Napęd

4 × Wright R-3350 Cyclone tłokowe turbodoładowane

Moc

3400 KM każdy

Wymiary
Rozpiętość

37,49 m

Długość

34,60 m

Wysokość

7,52 m

Powierzchnia nośna

153,29 m²

Masa
Własna

31 789 kg

Startowa

62 368 kg

Osiągi
Prędkość maks.

465 km/h

Pułap

5470 m

Zasięg

6400 km

Długotrwałość lotu

ponad 17 h

Dane operacyjne
Wyposażenie dodatkowe
radar przeszukujący: AN/APS-95
radar powietrzny: AN/APS-103
Użytkownicy
USAF, US Navy

Historia

edytuj

Prototypowa maszyna nosiła oznaczenie PO-1W i po przetestowaniu przez US Navy i USAF rozpoczęto dostawy tych samolotów, dla marynarki pod oznaczeniem WV-2/3 i dla lotnictwa jako EC-121. EC-121 został wyposażony w dwie duże osłony na grzbiecie i pod kadłubem mieszczące radary do przeszukiwania przestrzeni powietrznej i powierzchni ziemi. Był używany także w misjach wywiadowczych SIGINT polegających na przechwytywaniu transmisji radiowych przeciwnika. Maszyna została wprowadzona do służby w 1955 roku i zastąpiona w 1978 przez samoloty E-3 Sentry.

EC-121 był pionierską maszyną w dziedzinie wczesnego ostrzegania i dozoru przestrzeni powietrznej, dlatego stał się platformą testową dla bardzo wielu systemów radarowych i zbierania informacji wywiadowczych i podczas służby był wielokrotnie modyfikowany. W późniejszym okresie wymieniono silniki na mocniejsze oraz zainstalowano system przekazywania danych w czasie rzeczywistym do stanowisk kontroli naziemnej. EC-121 stał się także platformą testową do testów obrotowej anteny radarowej (charakterystyczny "talerz") zainstalowanej na grzbiecie, zastosowanej w późniejszych konstrukcjach E-2 Hawkeye i E-3 Sentry.

Misje bojowe EC-121

edytuj

15 kwietnia 1969 jeden EC-121 został zestrzelony przez północnokoreański myśliwiec, a cała licząca 31 osób załoga poniosła śmierć.

Podczas wojny w Wietnamie około 30 maszyn EC-121 poprzez wyposażenie w odpowiednie sensory zostało przystosowanych do śledzenia ruchów jednostek naziemnych na szlaku Hồ Chí Minha w ramach operacji Igloo White. Zmodyfikowana wersja samolotu nosiła oznaczenie EC-121R BatCat. W październiku 1967 EC-121 dokonał pierwszego namierzenia wrogiego myśliwca typu MiG-21. Podczas działań wojennych stracono dwie maszyny tego typu.

Ocalałe egzemplarze

edytuj

Dwa ocalałe egzemplarze samolotu EC-121 Warning Star są eksponatami muzeów w Stanach Zjednoczonych. Pierwszy z nich, całkowicie odrestaurowany, znajduje się w Muzeum USAF w bazie Wright-Patterson niedaleko Dayton w stanie Ohio. Drugi egzemplarz jest eksponatem Muzeum Lotnictwa US Navy w Pensacola na Florydzie.

Linki zewnętrzne

edytuj