Luneta Keplera

Luneta Keplera – luneta astronomiczna, opisana po raz pierwszy przez Johannesa Keplera. Składa się z obiektywu i okularu (obu o dodatniej zdolności zbierającej) tak względem siebie położonych, że ognisko obrazowe obiektywu pokrywa się z ogniskiem przedmiotowym okularu. Przysłonę aperturową stanowi oprawa obiektywu. Jej obraz dawany przez lunetę jest jej źrenicą wyjściową; w niej powinno być umiejscowione oko. W zależności od oświetlenia średnica źrenicy oka może się zmieniać od 2 do 8 mm i to ona w praktyce decyduje o aperturze lunety, a więc i o jej jasności. Konstruowanie lunety o zbyt dużej średnicy przysłony aperturowej nie ma sensu, gdyż i tak część wiązki światła przechodzącej przez lunetę zostanie zatrzymana przez ograniczenie źrenicy oka i nie będzie brała udziału w tworzeniu obrazu.

Bieg promieni w lunecie Keplera:
P₁ – przedmiot
P₂ – obraz dawany przez obiektyw
P₃ – obraz dawany przez okular
F₁ – ognisko obiektywu
F₂ – ognisko okularu

Wzory

Powiększenie wizualne lunety określa wzór:

$\Gamma ={\frac {\operatorname {tg} (w')}{\operatorname {tg} (w)}}={\frac {f'_{1}}{f'_{2}}},$

co jest równe stosunkowi średnicy przysłony aperturowej i źrenicy oka.

Obraz w lunecie

Obraz wynikowy w lunecie Keplera jest odwrócony i jeżeli luneta ta ma być używana jako lornetka, to musi zostać wyposażona w system odwracania biegu promieni (np. pryzmaty Porro).

Bibliografia

• Jerzy Nowak, Marek Zając: Optyka elementarna, Wrocław 1998, s. 112–113.