Młynarczyk (Tatry)
Młynaczyk (niem. Müllerchen, słow. Mlynárik, węg. Molnárka[1], 1762 m[2]) – ostatni szczyt we wschodniej grani Młynarza w słowackich Tatrach Wysokich[3]. Jest uznawany za najbardziej eksponowany wierzchołek w całych Tatrach[4]. Od sąsiedniej w tej grani Nawiesistej Turni (Bielovodská veža, 1830 m) oddzielony jest mającą zaledwie 8 m głębokości Młynarczykową Szczerbiną (Mlynárikova štrbina, 1754 m)[4][2].
 Wschodnia ściana Młynarczyka. Widok z północy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1762 m n.p.m. |
| Wybitność |
8 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′37,3″N 20°06′39,1″E/49,193694 20,110861
| |
Do Doliny Białej Wody Młynarczyk obrywa się stromo skrzesaną ścianą o wysokości około 300 m. Ściana ta wraz ze ścianą Nawiesistej Turni stanowi bardzo charakterystyczny element lewego zamknięcia Doliny Białej Wody, szczególnie dobrze prezentuje się z Polany pod Wysoką, ale także z drogi Palenica Białczańska – Morskie Oko (zwłaszcza z okolic gajówki pod Wantą). Znajdują się w niej drogi wspinaczkowe należące do najtrudniejszych w Tatrach, a dzięki swej wyjątkowej ekspozycji, gładkości oraz strzelistości formy przez taterników zaliczane do „najhonorniejszych”. Poniżej szczytu znajduje się przewieszony blok szczytowy o wysokości około 80 m. Skala trudności dróg sięga VI A4[5]. Przy przejściu klasycznym trudność drogi przez Badyl wyceniono na VIII-, a drogi Szewska pasja na VII[4].
Wschodnia ściana Młynarczyka ma trójkątny kształt, wysokość 300 m i długość podstawy około 500 m. Wyróżnia się w niej część lewą i prawą. Część lewa opada wprost z wierzchołka, a jej podstawą jest Zachód Birkenmajera. Od prawej strony ściana ograniczona jest Zacięciem Kowalewskiego opadającym na prawy skraj zachodu. W około 1/3 wysokości tej ściany znajduje się okap o długości około 50 m i wysięgu dochodzącym do 8 m. Wprost przez ten okap prowadzi direttissima, po lewej stronie okapu droga Kurczaba, po prawej droga przez Badyl. Kilkadziesiąt metrów powyżej okapu jest w ścianie olbrzymia, trójkątna nyża zamknięta przewieszonymi ścianami z zacięciami. Około 30 m poniżej ostrza północno-wschodniego filara znajduje się kociołek, w którym zbiega się kilka dróg wspinaczkowych. Prawa część ściany składa się z pionowych ścianek i okapów i jest silniej poprzerastana kosodrzewiną[4].
Pierwsze wejście: Mieczysław Świerz i Jan Humpola 14 lipca 1924 r.[3] Od czasu utworzenia obszaru ochrony ścisłej Dolina Litvorova wspinaczka na Młynarczyku została zabroniona[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VII. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Młynarz. Przewodnik szczegółowy, tom 6, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1998, ISBN 83-7104-011-3
- ↑ Młynarczyk. Topo. [dostęp 2012-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].