Mała Złota Kazalnica
Mała Złota Kazalnica (słow. Malá Ušatá kazateľnica[1]) – wybitne spiętrzenie w północno-zachodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu w słowackiej części Tatr Wysokich. Na południowym wschodzie graniczy z Pośrednią Złotą Kazalnicą. Mała Złota Kazalnica jest najniżej położoną z trzech Złotych Kazalnic – pozostałe to Pośrednia i Wielka Złota Kazalnica[2].
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′12,0″N 20°12′57,2″E/49,203333 20,215889
| |
Grań, w której znajduje się Mała Złota Kazalnica, oddziela od siebie Dolinę Zieloną Kieżmarską na północnym wschodzie i jej odgałęzienie, Dolinę Dziką, na południowym zachodzie[3]. W stronę Doliny Zielonej Kieżmarskiej opada z tej formacji urwista, płytowa ściana północno-wschodnia, kończąca się w rejonie usypisk na lewo od podnóża Dzikich Spadów. Grań w regionie Małej Złotej Kazalnicy tworzy pierwszy od dołu poziomy odcinek[2].
Na Małą Złotą Kazalnicę nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią znad Zielonego Stawu Kieżmarskiego do Dzikich Spadów i dalej trawiastym stokiem od strony Doliny Dzikiej[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Alfréd Grósz, Tibold Kregczy i Lajos Rokfalusy, 26 lipca 1912 r.,
- zimowe – František Eichler, Karel Johanovský, František Kroupa i Jan Mazáček, 24 marca 1951 r.[2]
Przypisy edytuj
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 422. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 132–133, 220. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.