Maciej Maruniak
Maciej Maruniak (ur. 29 stycznia 1827 w Rawie Ruskiej, zm. 8 lutego 1895 w Przemyślu) – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej Armii.
popiersie nagrobne gen. Macieja Maruniaka | |
generał major | |
Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1827 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 lutego 1895 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
dowódca 59 Batalionu Obrony Krajowej w Przemyślu |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie mieszczańskiej. W wieku 18 lat wstąpił ochotniczo do armii austriackiej, służąc w 10 Pułku Piechoty w Przemyślu. W 1849 uzyskał pierwszy stopień oficerski. Wziął udział w walkach z Powstaniem węgierskim w roku 1849 oraz wojnie austriacko-pruskiej w 1866 w Czechach. W 1872 przeniesiony, po 27 latach służby w 10 pułku, do Obrony Krajowej (Landwehra). W 1874 po złożeniu egzaminu na oficera sztabowego, awansował na stopień majora i dowódcę 59 Batalionu Obrony Krajowej w Przemyślu. W 1879 awansowany na podpułkownika. 12 stycznia 1883 otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem Piskorski. 4 sierpnia 1888 przeszedł w stan spoczynku, a 10 dni później otrzymał honorowy tytuł generalski i Order Żelaznej Korony.[1] Do końca życia mieszkał w Przemyślu.
Został pochowany na cmentarzu Głównym w Przemyślu[2].
Ordery i Odznaczenia
edytuj- Medal Wojenny (1873)
- Order Korony Żelaznej III klasy (1888)
Przypisy
edytuj- ↑ Wiedeń Kurier Lwowski 1888 nr 226 s. 6
- ↑ Maciej Maruniak Piskorski. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2023-04-19].
Bibliografia
edytuj- Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków, 2001
- Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918, Warszawa, 1999