Maria de Dominici
Maria de Dominici (ur. 6 grudnia 1645 w Vittoriosie, zm. 18 marca 1703 w Rzymie) – maltańska rzeźbiarka i malarka barokowa, tercjarka karmelitańska.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki |
rzeźba, malarstwo |
| Epoka |
Życiorys edytuj
Urodziła się we Vittoriosie na Malcie, w artystycznej rodzinie. Jej ojciec był złotnikiem, a dwóch z jej braci – Raimondo i Francesco – zostało malarzami. Pobierała nauki u Mattii Pretiego[1][2]. Tworzyła przenośnie figurki religijne wykorzystywane w procesjach, takie jak figurka Ecce Homo z drewna i papier mâché, którą odnotowano w użyciu w Wielki Piątek 1675 roku. Z większych rzeźb religijnych, które powstały na Malcie, zachowała się do współczesności jedynie Najświętsza Maria Panna w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej, choć proweniencja dzieła nie została potwierdzona. Jej najwcześniejszy zachowany obraz Nawiedzenie znajduje się w parafii Żebbuġ. W kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej odkryto z kolei pracę Beato Franco, w której widać wpływ Pretiego. Na obrazie została później domalowana kolejna postać przez Antonia Zammita. Choć w innych maltańskich kościołach znajdują się prace rzekomo namalowane przez de Dominici, istnieją przesłanki, które podważają jej autorstwo[2].
Za namową Pretiego, prawdopodobnie około 1682 roku wyjechała[2] z bratem Franscesco[1] do Rzymu, by rozwijać talent studiując rzeźby antyczne i prace Giovanni Lorenza Berniniego. Przed wyjazdem została tercjarką karmelitańską. Status tercjarki pozwolił jej żyć poza murami klasztoru, a także bez zobowiązań wobec rodziny. Od 1690 roku mieszkała z towarzyszką oraz prowadziła studio malarskie przy Vicolo dell'Agnello, nieopodal bazyliki św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków[2]. Jej mecenasem został Marcello Sacchetti, ambasador Zakonu Maltańskiego w Rzymie. Wykonała szereg obrazów dla jego rodziny, a także rzeźby, w tym marmurowe popiersie Marii Panny. Z kolei dla lekarza rodu Borghese namalowała obraz przedstawiający Sofonisbę, a dla karmelickiego kościoła Santa Maria in Traspontina, z którym była związana do śmierci, namalowała ołtarz[3]. Niektóre z jej prac zostały uchwycone przez rytowników Charlesa de la Haye oraz Andrea Magliara[1]. O pewności de Dominici co do swojego talentu i wartości tworzonych prac świadczy testament, w którym m.in. prosiła rodzinę o ponowną wycenę pracy, za którą według de Dominici zbyt mało zapłacono[3].
Zmarła 18 marca 1703 w Rzymie; pochowano ją w kościele Santa Maria in Traspontina[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c de Dominici 2009 ↓, s. 252.
- ↑ a b c d e Trinchieri Camiz 1997 ↓, s. 462.
- ↑ a b Trinchieri Camiz 1997 ↓, s. 463.
- ↑ Planetary Names: Crater, craters: Dominici on Mercury [online], planetarynames.wr.usgs.gov [dostęp 2020-04-18].
Bibliografia edytuj
- Bernardo de Dominici: The Life Story of Sister Maria de Dominici. W: Life Stories of Women Artists, 1550-1800; An Anthology. Julia K. Dabbs (red.). Routledge, 2009, s. 252–253. ISBN 978-0-7546-5431-5.
- Franca Trinchieri Camiz: Dominici, Suor Maria de. W: Dictionary of Women Artists. Delia Gaze (red.). T. 1. Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 462–463. ISBN 1-884964-21-4.