Mięsień językowy własny
Mięsień językowy własny (łac. musculus lingualis proprius) – zbiorcze określenie mięśni budujących język, dokładniej mięśni wewnętrznych języka.
Język to narząd znajdujący się w jamie ustnej, zbudowany prawie wyłącznie z mięśni[1], zaopatrywanych przez nerw podjęzykowy (XII nerw czaszkowy). Mięśnie te można podzielić na mięśnie wewnętrzne języka, niemające przyczepu na szkielecie, oraz mięśnie zewnętrzne języka, rozpoczynające się na kościach[2].
Mięsień językowy własny tworzą włókna mięśniowe zdążające w różnorodnych kierunkach[2]. W efekcie przeplatają się, tworząc strukturę przywodzącą na myśl pilśń[2]. W zależności od kierunku zapewniają one różne ruchy języka. Może to być skracanie i wydłużanie, zwężanie i rozszerzanie, unoszenie i obniżanie oraz spłaszczanie i zgrubianie języka[2].
U człowieka do tej grupy mięśni należą mięsień podłużny górny, mięsień podłużny dolny, mięsień poprzeczny języka i mięsień pionowy języka[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 50.
- ↑ a b c d Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 55.
- ↑ Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 107–107, ISBN 978-83-200-4501-7.
Bibliografia edytuj
- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2: Narządy wewnętrzne i układ krążenia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.
