Mięsień krzyżowo-ogonowy dogrzbietowy przyśrodkowy
Mięsień krzyżowo-ogonowy dogrzbietowy przyśrodkowy (łac. musculus sacrocaudalis dorsalis medialis) – mięsień występujący u części ssaków.
Jest to silny mięsień podłużny ogona, złożony z odcinkowo zbudowanych pęczków mięśniowych, które przebiegają między wyrostkami kolczystymi, a szczątkowymi wyrostkami suteczkowatymi. Styka się przez osłonę powięziową z mięśniem krzyżowo-ogonowym dogrzbietowym bocznym. Uważany jest za przedłużenie mięśnia wielodzielnego[1].
U mrównika mięsień ten jest nieregularnie ułożony[2].
U królika jest on słaby i wydłużony, a jego włókna dochodzić mogą do końca omyka[1].
U drapieżnych mięsień ten rozciąga się od wyrostka kolczystego ostatniego kręgu lędźwiowego i wyrostków kolczystych kości krzyżowej po ostatni kręg ogonowy[1].
U koni i przeżuwaczy mięsień ten bierze swój początek na kręgach kręgach krzyżowych i pierwszych kręgach ogonowych. Kończy się zaś, poprzez liczne ścięgna na kręgach ogonowych środkowych i końcowych[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1. Aparat ruchowy. Wydawnictwo naukowe PWN, 2013, s. 195-210.
- ↑ H. Endo i inni, Functional Morphology of the Aardvark Tail, „Anatomia, Histologia, Embryologia”, 2, 42, 2013, s. 90-98, DOI: 10.1111/j.1439-0264.2012.01169.x [dostęp 2014-04-22].