Michał Lubomirski
Michał Lubomirski[1] książę herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1752 roku – zm. w 1825 roku w Dubnie) – generał lejtnant komenderujący w Dywizji Wołyńskiej i Podolskiej w 1792 roku[2], sędzia sejmowy.
| ||
 Szreniawa bez Krzyża | ||
| Rodzina | Lubomirscy | |
| Data i miejsce urodzenia | 1752 Kijów | |
| Data i miejsce śmierci | 1825 Dubno (miasto) | |
| Ojciec | Stanisław Lubomirski | |
| Matka | Ludwika Pociejówna | |
| Żona |
Magdalena Raczyńska | |
| Dzieci | ||
| Odznaczenia | ||
  
| ||
Syn Stanisława Lubomirskiego[1] wojewody kijowskiego i bracławskiego, rodzony brat Józefa również generała lejtnanta i Ksawerego.
Pułkownik wojsk koronnych w 1776 r.[1] Szef 13. Regimentu Pieszego w latach 1779-1794[1], generał major komenderujący w Dywizji Ukraińskiej i Podolskiej w 1785 roku, w 1790 r. generał lejtnant[1] komenderujący Dywizją Wołyńską i Kijowską, następnie Wołyńsko-Podolską.
Był wolnomularzem[1], namiestnikiem małopolskim Wielkiego Wschodu Narodowego Polski w 1784 roku[3].
W 1790 roku odznaczony Orderem Orła Białego[1], w 1784 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[4], w 1788 odznaczony Orderem Świętego Huberta[5]
W 1792 przeszedł na stronę Targowicy, wydając zapasy armii polskiej pod Dubnem wojskom rosyjskim, za co został zdymisjonowany przez króla Poniatowskiego.[6]
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g Michał Lubomirski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 24.10.13].
- ↑ Ciąg dalszy Kalendarzyka narodowego i obcego na rok ... 1792 czyli II część, z konstytycyami od roku 1788 dnia 6 października do roku 1791 dnia 23 grudnia przez daty oznaczonemi, [1792], s. 545.
- ↑ Stanisław Załęski, O masonii w Polsce, od roku 1738 do 1822: na źródłach wyłącznie masońskich Kraków 1908, s. 108.
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 30.
- ↑ Polski Słownik Biograficzny t.18 str.38
- ↑ Alex Storozynski (2011). Kosciuszko Ksiaze chlopow. W.A.B.. s. 226-227