Michał Lubomirski (1752–1825)
Michał Lubomirski[1] książę herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1752 roku – zm. w 1825 roku w Dubnie) – generał lejtnant komenderujący w Dywizji Wołyńskiej i Podolskiej w 1792 roku[2], sędzia sejmowy, kawaler maltański (w zakonie od 1798 roku), dziedziczny komandor maltański w Wielkim Przeoracie Katolickim w Rosji[3].
.jpg) Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Ludwika Pociejówna |
| Żona |
Magdalena Raczyńska |
| Dzieci |
Edward Kazimierz Lubomirski, Józef Lubomirski, Marceli Lubomirski |
| Rodzeństwo |
Ludwika (Potocka) |
| Odznaczenia | |
  
| |
Syn Stanisława Lubomirskiego[1] wojewody kijowskiego i bracławskiego, rodzony brat Józefa również generała lejtnanta i Ksawerego.
Pułkownik wojsk koronnych w 1776 r.[1]. Szef 13. Regimentu Pieszego w latach 1779–1794[1], generał major komenderujący w Dywizji Ukraińskiej i Podolskiej w 1785 roku, w 1790 r. generał lejtnant[1] komenderujący Dywizją Wołyńską i Kijowską, następnie Wołyńsko-Podolską.
Jako poseł wołyński na sejm 1780 roku wybrany sędzią sejmowym[4].
Był wolnomularzem[1], namiestnikiem małopolskim Wielkiego Wschodu Narodowego Polski w 1784 roku[5].
W 1790 roku odznaczony Orderem Orła Białego[1], w 1784 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[6], w 1788 odznaczony Orderem Świętego Huberta[7]
W 1792 przeszedł na stronę Targowicy, wydając zapasy armii polskiej pod Dubnem wojskom rosyjskim, za co został zdymisjonowany przez króla Poniatowskiego[8].
Syn Marceli Lubomirski zginął w 1809 roku podczas zdobywania Sandomierza zajętego przez Austriaków[9].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Michał Lubomirski, genealogia.grocholski.pl [zarchiwizowane 2013-10-29].
- ↑ Ciąg dalszy Kalendarzyka narodowego i obcego na rok ... 1792 czyli II część, z konstytycyami od roku 1788 dnia 6 października do roku 1791 dnia 23 grudnia przez daty oznaczonemi, [1792], s. 545.
- ↑ Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 213.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 582.
- ↑ Stanisław Załęski, O masonii w Polsce, od roku 1738 do 1822: na źródłach wyłącznie masońskich Kraków 1908, s. 108.
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 30.
- ↑ Polski Słownik Biograficzny, t.18, str.38
- ↑ Alex Storozynski (2011). Kosciuszko Ksiaze chlopow. W.A.B.. s. 226-227
- ↑ Miejsca pamięci narodowej [online].