Michał Wyszewic
Michał Wyszewic – władca Zahumla od 910 do około 950 roku, syn Wysza.
| Władca Zahumla | |
| Okres | |
|---|---|
Współczesny Michałowi Konstantyn VII Porfirogeneta podaje, że Michał wyprowadzał swój ród znad Wisły[1]. Część uczonych (m.in. H. Łowmiański) uważa, że ojciec Michała, Wysz, był księciem lub naczelnikiem plemienia Lędzian, istnieje również teoria dopatrująca się w Wyszu nieznanego z imienia księcia Wiślan wzmiankowanego w Żywocie Metodego[2].
Państwo Michała Wyszewica zajmowało obszar od ujścia Neretwy do Baru i Kotoru, z wyjątkiem Dubrownika, który, na zarządzenie cesarza Bazylego I, płacił książętom Zahumla trybut w wysokości 36 nomizmów rocznie. Gdy Piotr Gojniković zajął kraj Narentan Michał porzucił sojusz z Bizancjum i sprzymierzył się z Bułgarią przeciw Serbii (912). W okolicy Cetiny pochwycił najpierw Piotra, syna doży Ursusa Patriciahusa, sprzymierzeńca Bizancjum i wydał go Symeonowi bułgarskiemu[1]. Po świetnym zwycięstwie bułgarskim nad Bizancjum pod Anchialos Symeon za namową Michała uderzył na Serbię i uwięził Piotra Gojnikovicia, a osadził na tronie serbskim swojego pretendenta. Nowa wyprawa w 924 roku doprowadziła do przyłączenia Serbii do Bułgarii – państwo księcia Michała na całej wschodniej i północnej granicy zetknęło się wówczas z Bułgarią[3]. Michał brał udział w przygotowaniach do synodu w Splicie (925). Natomiast jego udział w nim jest sporny[4]. W 926 roku Michał poprowadził morską wyprawę przez Adiatyk do Apulii – być może broniąc interesów Bizancjum przeciw Arabom, choć bardziej prawdopodobne jest, że działał jako wróg Bizancjum, do którego ponownie zbliżył się dopiero po śmierci Symeona (927) i odbudowaniu przez Czasława Klonimirovicia państwa serbskiego. Otrzymał wówczas godność prokonsula (antypasta) i patrycjusza, o czym wspomina Konstantyn Porfirogeneta. O późniejszych stosunkach Michała z Serbią Czasława Klonimirovicia nic nie wiadomo, poza tym że Serbowie znajdowali schronienie w Humie w razie niepowodzeń w walkach z Bizancjum[1].
Zobacz też
edytuj- Konstantyn VII Porfirogeneta, ca. 950, De Administrando Imperio, The early history of the Slavonic settlements in Dalmatia, Croatia, & Serbia (1920),
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Wincenty Swoboda: Słownik starożytności słowiańskich. T. 3. s. 241.
- ↑ Jerzy Strzelczyk: Od Prasłowian do Polaków. s. 71–72.
- ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 64.
- ↑ Wincenty Swoboda: Słownik kultury dawnych Słowian. s. 233.
Bibliografia
edytuj- T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.
- Słownik kultury dawnych Słowian. L.Leciejewicz (red.). Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990. ISBN 83-214-0499-5.
- Słownik starożytności słowiańskich. T. 3. Wrocław: Ossolineum, 1961.
- Jerzy Strzelczyk: Od Prasłowian do Polaków. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987. ISBN 83-03-02015-3.