Miedziany Bastion
Miedziany Bastion – formacja skalna znajdująca się mniej więcej w połowie długości południowo-wschodnich stoków Miedzianego w polskich Tatrach Wysokich. Autorem nazwy jest Władysław Cywiński. Miedziany Bastion opada z wysokości ok. 2150 m z dolnej krawędzi Miedzianego Tarasu do wysokości ok. 1920 m, ma więc wysokość 230 m. Składa się z dwóch stromych filarów przedzielonych depresją, która w górnej części ma postać szerokiego i głęboko wciętego żlebu, w dolnej jest to urwisko z dwoma niemal pionowymi zacięciami. Najwyższe części filarów są oddalone o kilkadziesiąt metrów od siebie, górą są wąskie, dołem zamieniają się w szerokie ściany. Najniższa ich część opada do Trawnika Babińskich i Żlebu Babińskich, po bokach ograniczone są dwoma depresjami opadającymi z grani Miedzianego[1].
W taternickim rozumieniu filary Miedzianego Bastionu to prawdziwa ściana. Poprowadzono tutaj kilka dróg wspinaczkowych. Pierwsze przejście letnie: Aleksandra Babińska i Mieczysław Babiński 21 lipca 1946 (Droga Babińskich). Jednak wszyscy taternicy, którzy przechodzili Miedzianym Bastionem, twierdzą, że w opisie ich przejścia nic się nie zgadza z faktyczną topografią Miedzianego Bastionu. Pewne są natomiast opisane przez W. Cywińskiego przejścia znane jako Droga Górki i Droga Ratowników (w zależności od wersji II-V stopień w skali trudności UIAA, w tym drugim przejściu brał udział m.in. W. Cywiński). Przejścia zimowego brak (według Cywińskiego opisane zimowe przejście Drogą Babińskich nie jest przejściem Miedzianego Bastionu, lecz jego okolicami). Obecnie wspinaczka w rejonie Miedzianego jest zakazana[1].
Powyżej Miedzianego Bastionu przez Miedziany Taras ciągnie się do grani Miedzianego płytka grzęda odchodząca od zwornika znajdującego się kilkadziesiąt metrów na północny wschód od najwyższej kulminacji Miedzianego (2233 m)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Władysław Cywiński: Szpiglasowy Wierch – Tatry. Przewodnik szczegółowy, tom 11. Poronin: Wyd. Górskie, 2008. ISBN 83-7104-034-2.