Mikałaj Dunicz
Mikałaj Uładzimirawicz Dunicz (biał. Мікалай Уладзіміравіч Дуніч[a], ros. Николай Владимирович Дунич, Nikołaj Władimirowicz Dunicz; ur. 7 maja 1950 w Duniczach) – białoruski ekonomista i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2004 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji.
| Pełne imię i nazwisko |
Mikałaj Uładzimirawicz Dunicz |
|---|---|
| Data urodzenia |
7 maja 1950 |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny, frakcja „Zgoda” |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Przewodniczący Iwiejskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego | |
| Okres |
od 1995 |
| Deputowany do Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych | |
| Okres |
od 1991 |
Życiorys
edytujMłodość i praca
edytujUrodził się 7 maja 1950 roku we wsi Dunicze w rejonie juraciszkowskim obwodu mołodeczańskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1981 roku ukończył Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej im. W. Kujbyszewa[1], uzyskując wykształcenie ekonomisty[2], w 1997 roku – Akademię Zarządzania przy Prezydencie Republiki Białorusi[1] ze specjalnością „zarządzanie państwowe”[2]. Pracował jako zastępca głównego księgowego w kołchozach „Leninowska Droga”, im. Dzierżyńskiego, „Siedmiolatka” w rejonie iwiejskim, główny księgowy kołchozu „Październik”. Odbył służbę wojskową w szeregach Sił Zbrojnych ZSRR[2]. W latach 1977–1985 był głównym księgowym w kołchozie im. XXII Zjazdu Partii. W latach 1985–1986 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego kołchozu im. K. Zasłonowa. W latach 1986–1995[1] pracował jako przewodniczący agrofirmy-kołchozu „Traby” w rejonie iwiejskim[2]. W latach 1991–1995 był deputowanym do Iwiejskiej Rejonowej Rady Deputowanych i do Grodzieńskiej Obwodowej Rady Deputowanych. Od 1995 roku pełnił funkcję przewodniczącego Iwiejskiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego[3].
Działalność parlamentarna
edytujW drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z iwiejskiego okręgu wyborczego nr 131[4]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ekologii i Eksploatacji Przyrody[6] (według innego źródła – Katastrofy w Czarnobylu, Ekologii i Eksploatacji Przyrody[3]). Był bezpartyjny[4], należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Litewskiej[7]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[8]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[9].
21 listopada 2000 roku został deputowanym do Izby Reprezentantów II kadencji z Iwiejskiego Okręgu Wyborczego Nr 55[10]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Pracy, Ochrony Socjalnej, Weteranów i Inwalidów. Wchodził w skład grupy deputackiej „Przyjeciele Bułgarii”[2]. Jego kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 16 listopada 2004 roku[11].
Odznaczenia
edytuj- Gramota Pochwalna Prezydium Rady Najwyższej Republiki Białorusi[3];
- Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi;
- Brązowy Medal Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR[2].
Życie prywatne
edytujMikałaj Dunicz jest żonaty, ma dwie córki[3]. W 1995 roku mieszkał we wsi Traby w rejonie iwiejskim[4].
Uwagi
edytuj- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Мікалай Уладзімеравіч Дуніч (czyt. Mikałaj Uładzimierawicz Dunicz).
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kto… ↓, s. 79
- ↑ a b c d e f Дунич Николай Владимирович. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-11)]. (ros.).
- ↑ a b c d Kto… ↓, s. 80
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №30-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-02)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ В. Попов: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 21 ноября 2000 г. №5-П2/I. pravo.levonevsky.org, 2000-11-21. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-18)]. (ros.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 27 октября 2008 г. № 4-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-10-27. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
Bibliografia
edytuj- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.