Missale secundum notulam dominorum Teutonicorum

Missale secundum notulam dominorum Teutonicorum (pol. Mszał rytu zakonu krzyżackiego) – rękopiśmienna księga liturgiczna z pierwszej połowy XV wieku[1], wpisana 4 listopada 2016 roku na Polską Listę Krajową Programu UNESCO Pamięć Świata[2][3][4].

Jedyna ilustracja rękopisu
Jedna z kart rękopisu z inicjałem litery T

Charakterystyka edytuj

Mszał składający się z 263 pergaminowych kart został zapisany po łacinie. Powstał w gdańskim skryptorium[1].

Tytuł dzieła odnosi się do tzw. niemieckiej liturgii, rytu krzyżackiego czyli dominikańskiego[5].

Rękopis zawiera jedyną ilustrację[3] na 127. karcie verso[4]. Jest to całostronicowa miniatura Ukrzyżowanie o wymiarach 250x188 mm[3], przedstawiająca Chrystusa i dwóch aniołów zbierających jego krew[4]. Dzieło jest zbliżone stylistycznie do ówczesnego pomorskiego malarstwa tablicowego[4]. Autor jest nieznany, prawdopodobnie pochodził z Niemiec lub Burgundii[1]; być może artysta wywodził się z kręgu Mistrza Francke[4].

Dzieło jest zdobione ponadto barwnymi inicjałami z motywami roślinnymi[1][4]. Obecna renesansowa oprawa księgi, składająca się ze skóry i drewna, została wykonana w Gdańsku w początku XVI wieku[1].

Proweniencja edytuj

Mszał należał do zakonu krzyżackiego[1] i był używany do celów liturgicznych w bazylice Mariackiej w Gdańsku. Świadczy o tym pochodzący z 1518 r. zapis na wyklejce przedniej okładki rękopisu[3] o sprawowaniu z jego udziałem mszy przy ołtarzu świętej Brygidy[6].

Manuskrypt należał do Biblioteki Mariackiej, która istniała co najmniej od 1398 r.[4]. Biblioteka ta działała przy bazylice Mariackiej w Gdańsku. Po likwidacji biblioteki, w 1912 roku Biblioteka Gdańska przejęła jej księgozbiór, wraz z krzyżackim mszałem, jako wieczysty depozyt. Rękopis znajduje się od tego czasu w Bibliotece Gdańskiej, późniejszej Bibliotece Gdańskiej Polskiej Akademii Nauk[1].

W 2010 dzieło przeszło konserwację oprawy i większości kart[1].

4 listopada 2016 roku rękopis został wpisany na Polską Listę Krajową Programu UNESCO Pamięć Świata[4][1].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj