Mistrzostwa Azji w Rugby 7 Mężczyzn 2016 (Asia Rugby Sevens Series 2016) – ósme mistrzostwa Azji w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Asia Rugby mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Azji. Zostały rozegrane w formie trzech rankingowych turniejów rozegranych wraz z zawodami kobiet pomiędzy 2 września a 16 października 2016 roku.
Mistrzostwa Azji w Rugby 7 Mężczyzn 2016
Asia Rugby Sevens Series 2016
|
|
| Szczegóły turnieju
|
| Termin
|
2 września – 16 października 2016
|
| Liczba drużyn
|
8 (z 1 konfederacji)
|
| Stadiony
|
3 (w 3 miastach)
|
 I miejsce
|
 Hongkong
|
 II miejsce
|
 Sri Lanka
|
 III miejsce
|
 Korea Południowa
|
| Statystyki turnieju
|
| Najwięcej punktów
|
Benjamin Rimene (123)
|
| Najwięcej przyłożeń
|
Lee Jones (13)
|
W otwierających sezon zawodach zwyciężyli zawodnicy z Hongkongu w finałowym pojedynku pokonując Sri Lankę[1][2], takim samym rezultatem zakończył się także finał drugiego turnieju z udziałem tych samych drużyn[3][4]. Reprezentanci Hongkongu zapewnili sobie triumf w klasyfikacji końcowej zwycięstwem w półfinale ostatniego turnieju, w nim zaś pokonali goszczących na tym etapie po raz pierwszy w sezonie zawodników z Korei Południowej[5][6]. Przedstawiciele triumfatorów zajęli czołowe lokaty w statystykach – najwięcej punktów w sezonie (123) zdobył Benjamin Rimene, w klasyfikacji przyłożeń z trzynastoma zwyciężył zaś Lee Jones[7].
Czołowa dwójka cyklu – zespoły Hongkongu i Sri Lanki – uzyskały awans do turnieju kwalifikacyjnego do World Rugby Sevens Series sezonu 2017/2018 rozegranego wraz z Hong Kong Sevens 2017[6].
W walce o tytuł mistrzowski wzięło udział osiem zespołów, a cykl składał się z trzech rankingowych turniejów[8]. Mistrzem Azji została drużyna, która po rozegraniu trzech rankingowych turniejów – w Hongkongu, Incheon i Kolombo – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[9]:
- wyników spotkań pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych w tych spotkaniach;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych we wszystkich spotkaniach sezonu;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych we wszystkich spotkaniach sezonu;
- większej liczby zdobytych punktów we wszystkich spotkaniach sezonu;
- większej liczby zdobytych przyłożeń we wszystkich spotkaniach sezonu;
- rzutu monetą.
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
12
|
| 2
|
10
|
| 3
|
8
|
| 4
|
7
|
| 5
|
5
|
| 6
|
4
|
| 7
|
2
|
| 8
|
1
|
W każdych zawodach drużyny rywalizowały w pierwszym dniu systemem kołowym w ramach dwóch czterozespołowych grup, po czym po dwie czołowe z każdej z nich awansowały do półfinałów, a pozostała czwórka zmierzyła się w walce o Plate. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio cztery, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[10]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[11]. W przeciwieństwie do poprzednich edycji wszystkie mecze, także finałowe, składały się z dwóch siedmiominutowych części[12].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników[13]. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[11]. W cyklu miało wziąć siedem czołowych zespołów z ubiegłego sezonu oraz zwycięzca rozegranych na początku 2016 roku kwalifikacji[14]. Odbyły się one w formie dwóch turniejów zorganizowanych w dwa ostatnie weekendy lutego 2016 roku w Ćennaj i Al-Ajn[15][16][17]. W obu triumfowała reprezentacja Chińskiego Tajpej zyskując tym samym awans do serii turniejów o mistrzostwo kontynentu[18][19].
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Hongkong
Korea Południowa
Sri Lanka
Chiny
Malezja
Japonia
Chińskie Tajpej
Singapur