Mistrzostwa Azji w Rugby 7 Mężczyzn 2015 (Asia Rugby Sevens Series 2015) – siódme mistrzostwa Azji w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Asia Rugby mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Azji. Zostały rozegrane w formie trzech rankingowych turniejów rozegranych pomiędzy 5 września a 11 października 2015 roku, a dwa z nich odbyły się wraz z zawodami kobiet.
Mistrzostwa Azji w Rugby 7 Mężczyzn 2015
Asia Rugby Sevens Series 2015
|
|
| Szczegóły turnieju
|
| Termin
|
5 września – 11 października 2015
|
| Liczba drużyn
|
12 (z 1 konfederacji)
|
| Stadiony
|
3 (w 3 miastach)
|
 I miejsce
|
 Japonia
|
 II miejsce
|
 Hongkong
|
 III miejsce
|
 Korea Południowa
|
| Statystyki turnieju
|
| Najlepszy zawodnik
|
Teruya Goto (110)
|
| Najwięcej przyłożeń
|
Teruya Goto (22)
|
Niespodzianką pierwszego turnieju była pierwsza od 2011 roku nieobecność w finale reprezentantów Hongkongu, których w ćwierćfinale pokonali Chińczycy, a ci z kolei w decydującym pojedynku ulegli Japończykom[1][2]. Zwyciężyli oni także w pozostałych dwóch zawodach sezonu, zdobywając mistrzostwo kontynentu nie odnosząc porażki w całym cyklu, pozostałe miejsca na podium zajęli reprezentanci Hongkongu i Korei Południowej, a o ich ostatecznej pozycji decydowała różnica punktów[3][4][5]. Zarówno w klasyfikacji punktowej, jak i przyłożeń, zwyciężył przedstawiciel triumfatorów Teruya Goto[6].
W walce o tytuł mistrzowski wzięło udział dwanaście zespołów, a cykl składał się z trzech rankingowych turniejów. Mistrzem Azji została drużyna, która po rozegraniu trzech rankingowych turniejów – w Szanghaju, Bangkoku i Kolombo – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca. W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[7]:
- wyników spotkań pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych w tych spotkaniach;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych we wszystkich spotkaniach sezonu;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych we wszystkich spotkaniach sezonu;
- większej liczby zdobytych punktów we wszystkich spotkaniach sezonu;
- większej liczby zdobytych przyłożeń we wszystkich spotkaniach sezonu;
- rzutu monetą.
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
12
|
| 2
|
11
|
| 3
|
10
|
| 4
|
9
|
| 5
|
8
|
| 6
|
7
|
| 7
|
6
|
| 8
|
5
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W każdych zawodach drużyny rywalizowały w pierwszym dniu systemem kołowym podzielone na cztery trzyzespołowe grupy, po czym w drugim dniu osiem najlepszych awansowało do ćwierćfinałów, a pozostała czwórka zmierzyła się w walce o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio cztery, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie[8]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[9]. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[10].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników[11]. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku[9]. W cyklu miało wziąć jedenaście czołowych zespołów z ubiegłego sezonu oraz zwycięzca rozegranych w marcu kwalifikacji[12]. Okazał się nim Iran, który jednak postanowił nie brać udziału w zawodach, a jego miejsce zajęła reprezentacja ZEA[13].
Czołowa dwójka cyklu uzyskała awans do turnieju kwalifikacyjnego do World Rugby Sevens Series sezonu 2016/2017 rozegranego wraz z Hong Kong Sevens 2016, zaś najsłabsza piątka została relegowana do zawodów kwalifikacyjnych do kolejnej edycji[13][14][15]. Początkowo mistrzostwa miały być także kwalifikacją do turnieju Rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016, jednak ostatecznie z uwagi na start Japonii w Pucharze Świata 2015 azjatyckie eliminacje zostały rozegrane w formie oddzielnego turnieju[16].
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Chiny
Tajlandia
Sri Lanka
Japonia
Hongkong
Korea Południowa
Malezja
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Singapur
Filipiny
Kazachstan
Chińskie Tajpej