Monaster św. Mikołaja w Gródku
Monaster św. Mikołaja – żeński klasztor prawosławny w Gródku, podlegający jurysdykcji eparchii rówieńskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1]. Jego przełożoną jest ihumenia Michalina (Zajeć)[1].
 Widok ogólny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Ihumenia |
Michalina (Zajeć) |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
żeński |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew |
św. Mikołaja |
| Cerkiew |
św. Eliasza |
| Data zamknięcia |
XV w. |
| Data reaktywacji |
1993 |
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 50°41′08″N 26°10′27″E/50,685556 26,174167
| |
Historia edytuj
Klasztor został najprawdopodobniej założony w końcu XV wieku[2], jednak pierwsza pisemna wzmianka o jego funkcjonowaniu pochodzi z 1516, gdy Konstanty Ostrogski pisemnie potwierdził testament swojej teściowej Anastazji Holszańskiej (matki pierwszej żony, Tatiany), w którym ta przekazywała monasterowi wsie Wolnica i Gródek[2]. Był to wówczas klasztor męski, prawdopodobnie założony – podobnie jak wiele innych monasterów w zachodniej części dzisiejszego państwa ukraińskiego – przez mnichów Monasteru Kijowsko-Pieczerskiego. W 1593 wieś Gródek wymieniono wśród majątków tegoż monasteru. Z kolei z 1650 pochodzi dokument króla Jana Kazimierza, wymieniający skit św. Eliasza w Gródku wśród świątyń legalnie należących do prawosławnych[2]. Do klasztoru wielokrotnie przybywał Piotr Mohyła, spędzając w nim letnie miesiące[3]. W 1651 rotmistrz Janicki napadł na monaster i obrabował go[4]. W 1730 prawosławny skit św. Eliasza został definitywnie zamknięty, a jego główna cerkiew zamieniona w unicką świątynię św. Mikołaja[4]. Po III rozbiorze Polski, gdy Gródek razem z Wołyniem znalazł się pod panowaniem rosyjskim, cerkiew ponownie przejęli prawosławni. W zabudowaniach dawnego monasteru mieściło się muzeum, a następnie sanatorium[4].
W 1991 eparchia rówieńska Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego otrzymała budynki dawnego sanatorium i cerkwi z przeznaczeniem na ponowną organizację monasteru[4]. W 1993 monaster otworzył biskup rówieński Ireneusz[5]; doszło do poświęcenia domowej cerkwi św. Eliasza, zaś w obiektach klasztornych zamieszkało 13 riasofornych posłusznic, które miały stworzyć żeńską wspólnotę mniszą. Jej tymczasową przełożoną była siostra Nina, która 7 lipca tego samego roku złożyła wieczyste śluby mnisze z imieniem Michalina[6]. 22 października 1993 otrzymała ona godność ihumeni[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b РІВНЕНСЬКА єпархія
- ↑ a b c Istoriko-krajewiedczeskij oczerk gorodokskogo Swiato-Nikołajewskogo żenskogo monastyria. Rowno-Gorodok. Moskwa: Duchownaja linija, 2003, s. 11–15. ISBN 5-87785-029-6.
- ↑ Istoriko-krajewiedczeskij oczerk gorodokskogo Swiato-Nikołajewskogo żenskogo monastyria. Rowno-Gorodok. Moskwa: Duchownaja linija, 2003, s. 16. ISBN 5-87785-029-6.
- ↑ a b c d Istoriko-krajewiedczeskij oczerk gorodokskogo Swiato-Nikołajewskogo żenskogo monastyria. Rowno-Gorodok. Moskwa: Duchownaja linija, 2003, s. 17–22. ISBN 5-87785-029-6.
- ↑ Istoriko-krajewiedczeskij oczerk gorodokskogo Swiato-Nikołajewskogo żenskogo monastyria. Rowno-Gorodok. Moskwa: Duchownaja linija, 2003, s. 26. ISBN 5-87785-029-6.
- ↑ a b Istoriko-krajewiedczeskij oczerk gorodokskogo Swiato-Nikołajewskogo żenskogo monastyria. Rowno-Gorodok. Moskwa: Duchownaja linija, 2003, s. 23. ISBN 5-87785-029-6.