Nadzwyczajny Komisarz Oszczędnościowy
Nadzwyczajny Komisarz Oszczędnościowy – stanowisko służbowe przy Prezesie Rady Ministrów, powołane celem przeprowadzenia koniecznych oszczędności w administracji państwowej oraz w zakładach i przedsiębiorstwach państwowych, połączonych z reorganizacją i uproszczeniem urzędowania.
Powołanie Komisarza
edytujNa podstawie rozporządzenie Prezydenta RP z 1924 r. o ustanowieniu Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego powołano Komisarza[1]. Ustanowienie Komisarza pozostawało w ścisłym związku z ustawą z 1924 r. o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej[2].
Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego powoływał Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów.
Komisarz służbowo podlegał Prezesowi Rady Ministrów i brał udział w posiedzeniach Rady Ministrów w sprawach, które wchodziły w zakres jego działania.
Uprawnienia Komisarza
edytujNadzwyczajnemu Komisarzowi Oszczędnościowemu przysługiwało prawo badania pod względem administracyjnym i finansowym ustroju i zakresu działania wszystkich urzędów oraz zakładów i przedsiębiorstw państwowych. Ponadto Komisarzowi przysługiwało prawo powoływania rzeczoznawców z grona urzędników i spośród fachowców, w celu pełnienia funkcji komisarzy oszczędnościowych w poszczególnych urzędach i przedsiębiorstwach. Powoływanie rzeczoznawców z grona urzędników następowało w drodze służbowej, za pośrednictwem władzy służbowej urzędnika.
Decyzje Komisarza
edytujDecyzje Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego otrzymywały moc obowiązującą w chwili wyrażenia zgody przez zainteresowanego ministra oraz Ministra Skarbu. W razie sprzeciwu ze strony zainteresowanego ministra względnie Ministra Skarbu dotyczących spraw, które wymagałoby zmiany ustaw lub rozporządzeń, wówczas Komisarz przedstawiał swoje wnioski Prezesowi Rady Ministrów.
Państwowa Rada Oszczędnościowa
edytujNa podstawie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 1924 r. o Państwowej Radzie Oszczędnościowej ustanowiono Radę[3]. Radę powołano w celu wydawania opinii w przedłożonych przez Komisarza sprawach, dotyczących zamierzonych akcji w kierunku zastosowania oszczędności w wydatkach państwowych. Akcja polegała na reorganizacji urzędów oraz uproszczeniu urzędowania. Rada miała możliwość stawiania wniosków z własnej inicjatywy.
Posiedzenia Rady
edytujW posiedzeniach Rady brali udział z głosem doradczym:
- komisarze oszczędnościowi z poszczególnych resortów,
- delegaci właściwego ministra o ile sprawy omawiane sprawy przez Radę, które dotyczyły tych ministerstw,
- zaproszeni przez Komisarza rzeczoznawcy,
- delegat Najwyższej Izby Kontroli.
Przewodniczącym Rady był Komisarz.
Okręgowe komisje oszczędnościowe
edytujNa podstawie rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Skarbu z 1924 r. o ustanowieniu okręgowych komisji oszczędnościowych powołano okręgowe komisje[4].
Do zakresu działania okręgowych komisji oszczędnościowych należało w szczególności:
- przedstawianie Komisarzowi wniosków w zakresie przeprowadzania koniecznych oszczędności, jak również reorganizacji i uproszenia urzędowania i metod pracy w administracji państwowej oraz zakładach i przedsiębiorstwach państwowych,
- czuwanie nad wykonaniem zarządzeń wydanych przez Komisarza.
Okręgowym komisjom przysługiwało prawo badania pod względem administracyjnym oraz finansowym ustroju i zakresu działania wszystkich urzędów administracyjnych II i I instancji oraz zakładów i przedsiębiorstw państwowych.
Skład komisji
edytujW skład komisji wchodzili:
- delegat Ministra Skarbu jako przewodniczący,
- delegat wojewody,
- czterech członków spośród rzeczoznawców,
- delegat ministra, którego zakres działania był rozpatrywany.
Przypisy
edytuj- ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 28 stycznia 1924 r. o ustanowieniu Nadzwyczajnego Komisarza Oszczędnościowego. Dz.U. z 1924 r. nr 11, poz. 93
- ↑ Ustawa z dnia 11 stycznia 1924 r. o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej. Dz.U. z 1924 r. nr 4, poz. 28
- ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1924 r. o Państwowej Radzie Oszczędnościowej. Dz.U. z 1924 r. nr 13, poz. 118
- ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w porozumieniu z Ministrem Skarbu z dnia 29 grudnia 1924 r. o ustanowieniu okręgowych komisji oszczędnościowych. Dz.U. z 1924 r. nr 115, poz. 1033