Nagromadzenia
Nagromadzenia (ang. Accumulations) – seria dzieł sztuki autorstwa Armana.
| Autor |
Arman |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data powstania |
1953-2005 |
Opis edytuj
Począwszy od 1953 roku, Arman zaczął tworzyć asamblaże poprzez gromadzenie wielu egzemplarzy tego samego przedmiotu. Zazwyczaj były to wytwory kultury przemysłowej: narzędzia, śmieci, odpady przemysłowe lub zepsuta elektronika, ale także instrumenty muzyczne[1]. Te ostatnie powiązane są z osobowością jego ojca i nauczyciela, muzyka-amatora. Począwszy od lat 60., Arman współpracował z marką Renault, dla której wykonywał różne dzieła sztuki, w tym także Nagromadzenia z użyciem elementów ich pojazdów. Przykładowe Nagromadzenia i przedmioty z jakich były wykonane to: Untitled (Amiens 0.05) (1962, znaczki pocztowe); Mitraileuses (1973, wiertarki); Fetysz rolniczy (1973, główki dwuzębnych wideł); Le Contre Torpilleur (1974, główki młotów); The Big Sax (1976, saksofony); Wielka Parada (1976, puzony); Nuits de Chine (1976, akordeony); Cool Hands Blue (1977, rękawiczki robocze); Permanent Press (1977, koszule do garnituru); Soixante Fois Non! (1980, młotki); Les 1000 Yeux du Docteur Leitz (1985, aparaty Leica); Deroule (1996, sita kuchenne); La Chute des Courses (1996, wózki sklepowe). Arman kontynuował cykl do swojej śmierci w 2005 roku[2]. Wybrane Nagromadzenia znajdują się w zbiorach takich placówek jak Metropolitan Museum of Art[3], Museum of Modern Art[4] czy Peggy Guggenheim Collection[5].
Interpretacja edytuj
Arman był jednym z czołowych przedstawicieli Nowego Realizmu. Ten francuski ruch artystyczny zawiązał się oficjalnie 27 października 1960 roku i rozwiązał tego samego dnia. Jednakże skupieni wokół niego artyści zarówno wcześniej jak i później realizowali jego założenia. Formalnie, Nowi Realiści nawiązywali wprost do przedwojennej awangardy. Nagromadzenia Armana wywodzą się wprost z ready-mades Marcela Duchampa. Pośrednio przyczynił się w ten sposób do popularyzacji twórczości samego Duchampa, którego dokonania we Francji nie były wtedy jeszcze powszechnie znane. Istnieją jednak różnice między ideą ready-made Duchampa a późniejszymi nagromadzeniami Armana. O ile ten pierwszy ustanawiał dziełami sztuki przedmioty możliwie najbardziej obojętne estetycznie (np. Suszarka do butelek), to asamblaże drugiego nie są pozbawione wartości estetycznych, a wręcz uporządkowane są w sposób atrakcyjny wizualnie. Arman rozwinął ideę Nagromadzeń w takich cyklach jak Portrety-roboty i Śmietniki i[1][6].
Nowi realiści pozornie akceptowali, że przyszło im tworzyć w dobie społeczeństwa konsumpcyjnego, gdzie ważną rolę odgrywa tzw. kultura spektaklu. Artyści tacy jak Arman często wykorzystywali w swoich pracach śmieci (por. W hołdzie dla Nowego Jorku Jeana Tinguely'ego, Mur z beczek. Żelazna kurtyna Christo i Jeanne-Claude). Historyk sztuki Benjamin H.D. Buchloh widzi w Nagromadzeniach echa dawnych przedmiotów użytkowych i tym samym stawia tezę, że Arman przewidział nieuniknioną w społeczeństwach kapitalistycznych industrializację śmierci. Ponadto, zdaniem Buchloha, cykl francuskiego artysty jest też ostrzeżeniem przed ekologiczną katastrofą spowodowaną nadmierną produkcją odpadów[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Benjamin H. D. Buchloh: 1960a: Pod hasłem Nouveau Réalisme krytyk Pierre Restany organizuje w Paryżu grupę różnych artystów, która predefiniowuje paradygmaty kolażu, ready made i monochromu. W: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yves-Alain Bois, Benjamin H. D. Buchloh, David Joselit: Sztuka po 1900 roku: modernizm, antymodernizm, postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2023, s. 505-508. ISBN 978-83-213-5094-3.
- ↑ Accumulations of Real Objects. Arman Studio, 2024. [dostęp 2024-03-13]. (ang.).
- ↑ Arman. Admissions Accumulation. Metropolitan Museum of Art, 2024. [dostęp 2024-03-13]. (ang.).
- ↑ Arman. Accumulation. 1973. Museum of Modern Art, 2024. [dostęp 2024-03-13]. (ang.).
- ↑ Variable and Invariable. Peggy Guggenheim Collection, 2024. [dostęp 2024-03-13]. (ang.).
- ↑ Artworks. Arman Studio, 2024. [dostęp 2024-03-13]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Benjamin H. D. Buchloh: 1960a: Pod hasłem Nouveau Réalisme krytyk Pierre Restany organizuje w Paryżu grupę różnych artystów, która predefiniowuje paradygmaty kolażu, ready made i monochromu. W: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yves-Alain Bois, Benjamin H. D. Buchloh, David Joselit: Sztuka po 1900 roku: modernizm, antymodernizm, postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2023, s. 505-508. ISBN 978-83-213-5094-3.