Napięcie probiercze

Ten artykuł od 2012-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Napięcie probiercze (napięcie próbne) − wartość napięcia stosowanego w laboratoriach do badania poszczególnych urządzeń elektrycznych, układów izolacyjnych itp.

Załączenie do układu napięcia probierczego umożliwia m.in. ustalenie jakości izolacji badanego urządzenia. Pomyślny wynik badania oznacza, że podłączenie napięcia znamionowego nie spowoduje przebicia jego izolacji. Dla układów niskiego napięcia (230/400 V) dla badań rezystancji izolacji stosowane jest zestandaryzowane napięcie pomiarowe (probiercze) w wysokości 500V prądu stałego. Zgodnie z IEC 61439-1 (PN-EN 61439-1) w zależności od napięcia znamionowego badanego obwodu stosowane są napięcia probiercze o wartościach 250 V, 500 V, 1000 V, 2500 V^[1].

Przypisy

↑ Pomiary rezystancji izolacji. [dostęp 2022-04-18].

[1] Pomiary rezystancji izolacji. [dostęp 2022-04-18].

[1]