Rozłóg (niecka korazyjna) – rodzaj nieckowatej doliny, charakteryzującej się niewielkim spadkiem dna i łagodnymi zboczami, o dość stałym kącie nachylenia stoków, bez ich załamań. Granica między górną częścią doliny a graniczącą z nią wierzchowiną jest równie stopniowa i łagodna[1].

Rozłogi powstają na zboczach[1] zbudowanych ze skał małoprzepuszczalnych (iły, gliny), głównie w wyniku spełzywania oraz spłukiwania osadów przez deszcze[1], w mniejszym zakresie udział ma też erozja wodna[2]. W przypadku plejstoceńskich rozłogów istotną rolę w przemieszczaniu się osadów na stokach miała soliflukcja, która przekształciła debrze, wąwozy lub parowy w rozłogi[1].

Rozróżnia się rozłogi żywe – holoceńskie i martwe – plejstoceńskie[1].

Rozłogi mogą mierzyć do 5 km[1]. Rodzajem rozłogu jest niecka denudacyjna, która wyróżnia się małą długością i większym nachyleniem dna doliny[2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Mieczysław Klimaszewski: Geomorfologia. Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 71, 72. ISBN 83-01-11454-1. OCLC 749888069.
  2. a b Wojciech Jaroszewski, Leszek Marks, Andrzej Radomski: Słownik geologii dynamicznej. Wydawnictwa Geologiczne, 1985, s. 157. ISBN 83-220-0196-7. OCLC 830183626.