Nigel Benn

brytyjski bokser zawodowy

Nigel Benn (ur. 22 stycznia 1964 w Ilford) – brytyjski bokser, były mistrz świata WBO w wadze średniej i WBC, w wadze super średniej.

Nigel Benn
Pseudonim

Dark Destroyer

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1964
Ilford

Obywatelstwo

Anglia

Wzrost

177 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia super średnia

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

48

Zwycięstwa

42

Przez nokauty

35

Porażki

5

Remisy

1

Kariera amatorska

edytuj

Jako amator stoczył 42 walki, z których 41 wygrał i 1 przegrał. Jedyną porażkę zadał mu krajowy rywal Rod Douglas, którego Benn później pokonał.

Kariera zawodowa

edytuj

Waga średnia

edytuj

Jako zawodowiec zadebiutował 28 stycznia 1987 roku. W swoim debiucie pokonał przez techniczny nokaut Graeme’a Ahmeda. Do końca 1989 roku stoczył jeszcze 24 walki, z których wygrał 23, aż 22 kończąc przed czasem i 1 przegrał, zdobywając tytuł wspólnoty brytyjskiej, który 3krotnie obronił. Porażkę zadał mu rodak Michael Watson, który pokonał go przez techniczny nokaut w 6 rundzie.

24 kwietnia 1990 roku dostał szansę walki o pas WBO w wadze średniej. Jego rywalem był Amerykanin Doug DeWitt. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w ósmej rundzie, aż czterokrotnie posyłając rywala na deski, chociaż w drugiej rundzie sam był liczony[1].

18 sierpnia 1990 roku stanął do pierwszej obrony pasa. Jego rywalem był, były mistrz świata oraz pogromca Thomasa Hearnsa, Iran Barkley. Benn szybko rozprawił się z rywalem zwyciężając przez techniczny nokaut w 1 rundzie, doprowadzając do 3krotnego liczenia rywala[2].

18 listopada 1990 roku bronił pasa po raz drugi. Jego rywalem był niepokonany rodak – Chris Eubank. Eubank po wspaniałej walce niespodziewanie zwyciężył przez techniczny nokaut w 9 rundzie i zdobył pas[3].

Waga super średnia

edytuj

Na ring powrócił 3 kwietnia 1991 roku. Zwyciężył przez nokaut w 7 rundzie rodaka Robbiego Simsa. Do czerwca 1992 roku wygrał kolejne 5 walk, by dostać szansę walczyć o pas w wadze super średniej.

3 października 1992 roku zmierzył się z Mauro Galvano o pas WBC w wadze super średniej. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w 4 rundzie, gdy Włoch nie mógł kontynuować pojedynku ze względu na rozcięcia[4]. 12 grudnia obronił tytuł po raz pierwszy. Benn zwyciężył przez techniczny nokaut w 11 rundzie Nicky’ego Pipera[5].

6 marca 1993 roku zmierzył się w rewanżowym pojedynku z Włochem Mauro Galvano. Benn zwyciężył jednogłośnie na punkty broniąc tytuł[6]. 26 czerwca po raz kolejny obronił tytuł pokonując Lou Genta, który był 5krotnie liczony w przebiegu całej walki[7].

9 października 1993 roku doszło do jego drugiego pojedynku z Chrisem Eubankiem. Stawką walki były tytuły WBC i WBO w wadze super średniej. Po świetnej 12–rundowej wojnie sędziowie ogłosili remis, chociaż uważano, że wynik był krzywdzący dla Benna[8].

W 1994 roku obronił dwukrotnie tytuł WBC w wadze super średniej. W lutym zwyciężył jednogłośnie na punkty Henry’ego Whartona, a we wrześniu, również na punkty Juana Carlosa Gimeneza.

25 lutego 1995 roku stanął do siódmej obrony pasa. Jego rywalem był, były mistrz świata WBO i WBC w wadze średniej, Gerald McClellan. Walka od początku była bardzo zacięta. Benn już w pierwszej rundzie wylądował na deskach i z trudem zdołał powstać. Potem był liczony jeszcze w 8 rundzie, ale ostatecznie znokautował McClellana w 10 rundzie[9]. W 1995 roku obronił tytuł jeszcze dwukrotnie. W lipcu zwyciężył przez techniczny nokaut w 8 rundzie Vincenzo Nardiello, a we wrześniu znokautował w siódmej rundzie Daniela Pereza.

2 marca 1996 roku stanął już do dziesiątej obrony mistrzostwa. Jego rywalem był Thulani Malinga, którego Benn pokonał na punkty w 1992 roku. Malinga pomimo nokdaunu w piątej rundzie zwyciężył niejednogłośnie na punkty, sprawiając sporą niespodziankę[10].

6 lipca 1996 roku dostał kolejną szansę walki o mistrzostwo świata. W walce o pas WBO zmierzył się z Irlandczykiem Steve’em Collinsem. Benn został poddany przez narożnik w 4 rundzie[11]. 9 listopada doszło do rewanżu, jednak Benn znowu przegrał przez poddanie, ale w 6 rundzie[12]. Po tej porażce definitywnie zakończył karierę.

W 2003 roku magazyn The Ring opublikował listę 100 najgroźniejszych puncherów wszech czasów. Benn zajął 91 miejsce, a jego dawny rywal, Gerald McClellan zajął 27 pozycję[13].

Przypisy

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj