Anglia

kraj w Wielkiej Brytanii

Anglia (ang. England) – kraj stanowiący część Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej[2][3]. W przeszłości był niezależnym królestwem. Ma granice lądowe z Walią na zachodzie i Szkocją na północy. Kraj jest oblewany przez Morze Celtyckie i Morze Irlandzkie. Od kontynentalnej części Europy oddzielony jest kanałem La Manche i Morzem Północnym. Stolicą Anglii jest Londyn. Panuje w niej król brytyjski Karol III. Populacja kraju to ponad 56 milionów osób (2019)[1], większość z nich mieszka w stolicy i innych aglomeracjach.

Anglia
England
Flaga
Herb Anglii
Flaga Herb
Dewiza: (fr.) Dieu et mon droit
(Bóg i moje prawo)
Hymn:
God Save the King[a]
(Boże, chroń Króla)
Położenie Anglii
Język urzędowy

brak[b]

Stolica

Londyn

Ustrój polityczny

monarchia konstytucyjna

Typ państwa

część Wielkiej Brytanii

Głowa państwa

król Karol III

Szef rządu

premier Rishi Sunak

Powierzchnia
 • całkowita


130 395 km²

Liczba ludności (2019)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia


56 286 961[1]
432 osób/km²

Waluta

Funt szterling (£, GBP)

Religia dominująca

anglikanizm

Strefa czasowa

UTC +0, czas letni: UTC +1

Kod telefoniczny

+44

Mapa Anglii

Obszar Anglii stanowią głównie równiny i pagórki. Na północy teren jest bardziej górzysty, np. w Lake District czy Górach Pennińskich. W kraju panuje klimat morski. Temperatura jest umiarkowana, zimą rzadko schodzi poniżej zera, latem dochodzi do 32 stopni[4]. Poza głównym obszarem, zajmującym południową i środkową część wyspy Wielka Brytania, na Anglię składa się także ponad 100 mniejszych wysp, takich jak Scilly czy Wight.

Historia edytuj

Począwszy od VIII wieku zamieszkana przez Anglosasów Anglia była najeżdżana przez wikingów[5]. Królestwa Mercja oraz Nortumbria zostały podbite kolejno w 875 i 876 roku. W kolejnych latach król angielski Alfred Wielki wygrał kilka znaczących bitew z Duńczykami, odbierając utracone regiony[6]. W 1066 roku miała miejsce inwazja Normanów na Anglię[7]. Normanowie pod wodzą Wilhelma Zdobywcy pokonali Harolda II i w szybkim tempie podbili południowe regiony Anglii[8]. Po problemach z sukcesją do tronu wybuchła wojna domowa, która zakończyła się wraz z koronacją Henryka II Plantageneta w 1154 roku.

Król Edward III próbował zwiększyć siłę swojego królestwa, starając się objąć tron Francji[9]. Przez ponad sto lat miały miejsce konflikty zbrojne pomiędzy oboma krajami co później nazwano wojną stuletnią[10].

W XVI wieku król Henryk VIII Tudor nie dostał pozwolenia od papieża na rozwód z Katarzyną Aragońską. Parlament angielski uchwalił akt supremacji, co uniezależniło kraj od papieża. Skutkami tego były rozłam z Kościołem rzymskokatolickim oraz ustanowienie Kościoła anglikańskiego[11].

W 1666 roku w Londynie wybuchł pożar; spłonęło ponad 13 tys. domów[12], jednak w krótkim okresie miasto zostało odbudowane. Wiele z nowo powstałych budynków zaprojektował Christopher Wren[13]. W XVII wieku w parlamencie zawiązały się dwie partie, Torysi i Wigowie. Podczas chwalebnej rewolucji Wigowie i część Torysów obalili ówczesnego króla Jakuba II Stuarta, którego następcą został Wilhelm III Orański. W 1707 roku po uzgodnieniu przez parlament angielski i szkocki, Królestwo Anglii i Królestwo Szkocji połączyły się tworząc Królestwo Wielkiej Brytanii[14].

W trakcie rewolucji przemysłowej część ludzi przeniosła się z rejonów wiejskich do dużych miast w celu pracy w fabrykach. Podczas II wojny światowej Anglia stanęła ponownie po stronie aliantów. Wiele miast, szczególnie w południowej części zostało zbombardowanych podczas niemieckich nalotów[15]. Niedługo po II wojnie światowej nastąpił proces dekolonizacji – wiele obszarów Imperium brytyjskiego ogłosiło niepodległość. W 1948 powstał National Health Service, który umożliwił szerokim masom społeczeństwa darmowy dostęp do opieki medycznej[16].

Na początku XX wieku miała miejsce wielka migracja do Anglii głównie z innych regionów wysp brytyjskich i subkontynentu indyjskiego[17]. Od lat 70. zaczęto stopniowo odchodzić od działalności produkcyjnej i kłaść większy nacisk na sektor usług[18]. Jako część Wielkiej Brytanii, Anglia w 1973 roku dołączyła do Wspólnoty Europejskiej, później przemianowanej na Unię Europejską[19].

Ustrój edytuj

Głową państwa jest osoba z rodziny królewskiej wybrana zgodnie z linią sukcesji. Aktualnie tę funkcję pełni król Karol III. Anglia, w odróżnieniu od innych krajów Wielkiej Brytanii, nie ma własnego parlamentu i pozostaje pod wyłączną jurysdykcją parlamentu brytyjskiego[20]. W ten sposób deputowani pochodzący spoza Anglii mogą mieć wpływ na wewnętrzne sprawy tego kraju. Parlament dzieli się na Izbę Lordów oraz Izbę Gmin. Siedzibą obu jest Pałac Westminsterski w Londynie. Wybory odbywają się co 5 lat. Partia z największą liczbą zdobytych miejsc przejmuje rządy na kolejny okres. Lider wygrywającej partii zostaje mianowany przez monarchę brytyjskiego premierem Anglii[21].

System prawny edytuj

System prawny Anglii znacznie różni się od systemów prawnych państw kontynentalnych. Różnice te wynikają przede wszystkim z faktu, że w odróżnieniu od całościowo oraz licznie skodyfikowanych i uregulowanych ustawowo dziedzin prawa w państwach na kontynencie europejskim w Anglii (jak i w pozostałych częściach Wielkiej Brytanii) system prawa stanowionego dotyka tylko niektórych gałęzi prawa, przy czym cała reszta opiera się na prawie precedensowym[22].

System prawny Anglii charakteryzuje się występowaniem obok siebie zarówno prawa ustawowego (statutory law), jak i prawa precedensowego (case albo common law). Pierwsze składa się z szeregu różnych aktów prawa stanowionego, w szczególności ustaw (statutes). W Anglii nie ma konstytucji w sensie formalnym, nie istnieje szczególny akt prawny o randze ponad ustawowej, co jest typowe dla krajów Europy kontynentalnej i USA. Z kolei angielskie prawo common law jest tworzone na podstawie rozstrzygnięć uprzednio przyjętych we wcześniej wydanych wyrokach sądowych, które noszą miano precedensów[23].

Geografia edytuj

 
Keswick, Lake District

Anglia swoim obszarem obejmuje południową i centralną część Wielkiej Brytanii. W jej skład wchodzą też mniejsze wyspy np. Wight czy grupa wysp Scilly. Anglia graniczy z dwoma krajami: Walią od zachodu i Szkocją od północy. Od Francji oddziela ją kanał La Manche. Najdłuższą rzeką jest Severn o długości 354 km, płynąca przez Walię i zachodnią Anglię[24]. Najdłuższą rzeką położoną w całości w Anglii jest Tamiza (346 km) przepływająca przez Londyn[25]. Największym jeziorem jest Windermere, które znajduje się w parku narodowym Lake District[26].

Najstarszym masywem górskim są Penniny położone w północnej części kraju. Ich powstanie szacuje się na paleozoik, około 300 milionów lat temu. W tym rejonie występują naturalnie m.in. piaskowiec, wapień czy węgiel[27]. Najwyższym punktem (978 m) jest szczyt Scafell Pike w Kumbrii[26].

Podział administracyjny edytuj

 
Podział administracyjny Anglii według rodzaju jednostek:

     Hrabstwa i dystrykty metropolitalne

     Hrabstwa niemetropolitalne

     Jednostki unitary authority

     Wielki Londyn z podziałem na gminy i City of London

Pogrubione linie wyznaczają granice hrabstw ceremonialnych

Anglia posiada niejednorodny system podziału administracyjnego. W znacznej części kraju funkcjonuje dwustopniowy podział na hrabstwa niemetropolitalne (shire county, non-metropolitan county), których jest 21, dzielących się dalej na dystrykty niemetropolitalne(inne języki) (shire district, non-metropolitan district, łącznie 164). Sześć aglomeracji w kraju znajduje się w granicach hrabstw metropolitalnych (metropolitan county), które od 1986 roku nie posiadają jednak własnych władz, przekazując wszystkie kompetencje znajdującym się niżej w hierarchii dystryktom metropolitalnym (metropolitan district, łącznie 36)[28]. Pozostała część kraju podzielona jest na jednostki unitary authority, wypełniające zadania zarówno hrabstw jak i dystryktów, których jest 62. Jednostki te najczęściej obejmują pojedyncze miasta i zespoły miejskie. Wielki Londyn, zarządzany przez Greater London Authority(inne języki), podlega innym zasadom administracyjnym i dzieli się na 32 gminy (London boroughs). Szczególnymi przypadkami są: City of London, które posiada odmienne kompetencje od otaczających je gmin, oraz wyspy Scilly o kompetencjach zbliżonych do unitary authority[29].

W dużej części Anglii funkcjonuje dodatkowy, najniższy szczebel podziału administracyjny – parafie (civil parish). Mają one charakter fakultatywny i powoływane są z inicjatywy mieszkańców. W 2016 roku funkcjonowało ponad 9000 takich jednostek, zamieszkanych przez ponad 1/3 mieszkańców kraju[29].

W 1994 roku do życia powołane zostały regiony, które stały się najwyższym szczeblem podziału administracyjnego. Utraciły one jednak znaczenie administracyjne w 2011 roku wraz z likwidacją ich władz, choć pozostają w użyciu m.in. dla celów statystycznych[30].

Osobny artykuł: hrabstwa Anglii.

Dodatkowo w Anglii funkcjonuje podział na 48 hrabstw ceremonialnych, który stopniowo formował się od średniowiecza do współczesności[31]. Choć nie posiadają one znaczenia administracyjnego, powszechnie wykorzystywane są w kontekście geograficznym[32]. W każdym z hrabstw ceremonialnych urzędują Lord Lieutenant(inne języki) oraz High Sheriff(inne języki), reprezentujący monarchę[33].

Edukacja edytuj

Osobny artykuł: Edukacja w Anglii.

Edukacja finansowana z państwowych środków jest podzielona na następujące etapy: Early Years Foundation Stage(inne języki), primary education (podzielone na Key Stage 1(inne języki) i Key Stage 2(inne języki)), secondary education (podzielone na Key Stage 3(inne języki) i Key Stage 4(inne języki)), edukację po 16 roku życia i tertiary education(inne języki). Obowiązek szkolny występuje w Anglii od 1880 roku.


Demografia edytuj

 
Największe miasta Anglii
Miasta Anglii
 
Londyn
 
Birmingham
 
Liverpool
 
Bristol

Anglia jest najbardziej zaludnioną częścią składową Wielkiej Brytanii, zamieszkaną przez 53 mln mieszkańców (84% ogółu)[34]. 86% ludności jest rasy białej, z czego Anglików rasy białej jest 80,5%. 2,9% ludności jest rasy czarnej. Osoby te pochodzą głównie z Afryki i Karaibów[35].

W poniższej tabeli wymienione są najbardziej zaludnione miasta Anglii (powyżej 200 000 mieszkańców w 2011 roku)[c][36].

Miasto Liczba ludności (2011) Liczba ludności aglomeracji (2011)
Londyn 8 250 205[d] 9 787 426
Birmingham 1 085 810 2 440 986[e]
Liverpool 552 267 864 122
Bristol 535 907 617 280
Sheffield 518 090 685 368
Manchester 510 746 2 553 379[f]
Leeds 474 632 1 777 934[g]
Leicester 443 760 508 916
Bradford 349 561 patrz: Leeds
Coventry 325 949 359 262
Nottingham 289 301 729 977
Kingston upon Hull 284 321 314 018
Stoke-on-Trent 270 726 372 775
Newcastle upon Tyne 268 064 774 891[h]
Derby 255 394 270 468
Southampton 253 651 855 569[i]
Portsmouth 238 137 patrz: Southampton
Plymouth 234 982 260 203
Brighton and Hove 229 700 474 485
Reading 218 705 318 014
Northampton 215 173 215 963
Luton 211 228 258 018
Wolverhampton 210 319 patrz: Birmingham

Religia edytuj

Podczas spisu powszechnego 2011 mieszkańcy Anglii odpowiadali następująco pytani o wyznanie[37]:

Chrześcijańskim patronem Anglii jest święty Jerzy, którego symbol – krzyż świętego Jerzego – widnieje na angielskiej fladze.

Uwagi edytuj

  1. Jest to nieoficjalny hymn.
  2. Brak języka urzędowego, jednak de facto rolę tę odgrywa angielski.
  3. Dane w tabeli odpowiadają: w przypadku aglomeracji liczbie ludności obszarów zabudowanych (built-up-area), a w przypadku miast liczbie ludności mniejszych jednostek na które te się dzielą (built-up area sub-divisions). Obie te jednostki definiowane są na potrzeby spisu powszechnego przez brytyjski urząd statystyczny. Nie odpowiadają one granicom administracyjnym, które notabene w przypadku wielu angielskich miast nie istnieją.
  4. Suma liczby ludności obszarów zabudowanych odpowiadających wszystkim 32 gminom Wielkiego Londynu oraz City of London.
  5. West Midlands.
  6. Wielki Manchester.
  7. West Yorkshire.
  8. Tyneside.
  9. South Hampshire(inne języki).

Przypisy edytuj

  1. a b Population Estimates for UK, England and Wales, Scotland and Northern Ireland - Office for National Statistics, ons.gov.uk [dostęp 2020-12-08] (ang.).
  2. Countries within a country. number-10.gov.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-09)]. (ang.).
  3. Anglia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-12-11].
  4. What is the Climate like in Britain?. woodlands-junior.kent. [dostęp 2016-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-11)]. (ang.).
  5. Fleming 2011 ↓, s. 221.
  6. Fleming 2011 ↓, s. 270.
  7. Carpenter 2004 ↓, s. 67, 72–73.
  8. Carpenter 2004 ↓, s. 72–74.
  9. Rubin 2006 ↓, s. 74–75.
  10. Myers 1978 ↓, s. 21.
  11. Zins 2001 ↓, s. 138.
  12. Tinniswood 2011 ↓, s. 4,101.
  13. Tinniswood 2002 ↓, s. 98–99.
  14. Colley 1992 ↓, s. 12.
  15. Roberts 2011 ↓, s. 87.
  16. Wilson i Game 2002 ↓, s. 55.
  17. Gallagher 2006 ↓, s. 10–11.
  18. Reitan 2003 ↓, s. 50.
  19. Welsh 2010 ↓, s. 381.
  20. The first Parliament of Great Britain. parliament. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-21)]. (ang.).
  21. Parliament and government. parliament. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)]. (ang.).
  22. Ewelina Mika: System precedensowy Wielkiej Brytanii. temidium.pl, 9 września 2014. [dostęp 2016-09-06].
  23. Maciej Koszowski, Anglosaska doktryna precedensu. Porównanie z polską praktyką orzeczniczą, Warszawa 2009.
  24. The River Severn. BBC. [dostęp 2016-09-03]. (ang.).
  25. David Bailey: Could the River Thames be longer than the River Severn?. BBC, 2012-05-15. [dostęp 2016-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-26)]. (ang.).
  26. a b UK regional climates. metoffice. [dostęp 2016-09-03]. (ang.).
  27. Pennines. summitpost. [dostęp 2016-09-03]. (ang.).
  28. Singh 2009 ↓, s. 54.
  29. a b Local government structure and elections. GOV.UK. [dostęp 2023-04-01]. (ang.).
  30. Regions (Former GORs). ons. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-28)]. (ang.).
  31. Redcliffe-Maud i Wood 1974 ↓, s. 100.
  32. The County. Government Statistical Service. [dostęp 2016-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)]. (ang.).
  33. Encyclopædia Britannica 2002 ↓, s. 100.
  34. 2011 Census – Population and Household Estimates for England and Wales, March 2011. National Statistics, 2012-07-16. [dostęp 2016-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  35. Ethnicity and National Identity in England and Wales: 2011. National Statistics, 2012-12-11. [dostęp 2016-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-13)]. (ang.).
  36. Census 2011 Key Statistics – Usual resident population. Nomis – Official Labour Market Statistics. (ang.).
  37. Census 2011 Key Statistics – Local Authorities KS07 Religion. Office for National Statistics. [dostęp 2013-07-02]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj