Nikołaj Pawliszczew

Nikołaj Iwanowicz Pawliszczew (ros. Николай Иванович Павлищев; ur. 28 maja 1802 w Spiczyńcach na Podolu – zm. 8 grudnia 1879 w Petersburgu) – rosyjski historyk, podsekretarz stanu, członek Rady Stanu Królestwa Kongresowego w 1834 roku[1].

Nikołaj Iwanowicz Pawliszczew
Николай Иванович Павлищев
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1802
Spiczyńce

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1879
Petersburg

Zawód, zajęcie

historyk

Życiorys

edytuj

Jego pierwszą żoną była siostra Puszkina Olga[2].

Od 1827 pracował w kolegium spraw zagranicznych w Petersburgu jako tłumacz z języków włoskiego, francuskiego i polskiego. Później oddelegowany do przełożenia polskich akt w komisji śledczej senatu. Mianowany kierownikiem biblioteki departamentu ds. Azji.

W czasie powstania listopadowego przybył w 1831 do Warszawy wraz z wojskami rosyjskimi pod dowództwem feldmarszałka Iwana Paskiewicza. Pełnił funkcję szefa kancelarii generalnego intendenta armii. Został pomocnikiem sekretarza Rady Stanu Królestwa Polskiego. Jednocześnie był od 1838 członkiem Rady Oświecenia Publicznego i wykładowcą historii, geografii i statystyki w warszawskim liceum gubernialnym. W 1848 przeprowadził lustrację 96 szkół guberni warszawskiej i radomskiej.

W 1843 napisał podręcznik historii Polski, obowiązujący we wszystkich szkołach średnich. W 1845 wydał Historyczny atlas Rosji, w którym uwzględnione zostały kolejne rozbiory Polski.

Równocześnie zatrudniony był na etacie policyjnym jako śledczy i brał udział w wymuszaniu zeznań oskarżonych o działalność spiskową. W 1849 w uznaniu zasług mianowany nadprokuratorem w Radzie Stanu, od 1858 jej członek z departamentu warszawskiego.

Był współautorem ustawy o szlachectwie, wprowadzenie której miało na celu pozbawienie szlachectwa jak największej liczby szlachty i strącenie jej do stanu włościaństwa. W 1854 wydał Herbarz rodzin Królestwa, będący podsumowaniem jego badań, w wyniku których jak sam twierdził "ponad sto tysięcy szlachty znalazło się wśród chłopów, a ponad dziesięciu magnatów utraciło tytuły hrabiowskie"[3].

Od 1861 był autorem cotygodniowych raportów wysyłanych do cara Aleksandra II, w których kreślił obraz sytuacji politycznej w Królestwie Polskim. Po wybuchu powstania styczniowego został mianowany kierownikiem Biura Cenzury. Na polecenie namiestnika Fiodora Berga został redaktorem naczelnym "Dziennika Powszechnego". W czerwcu 1864 stanął na czele nowo utworzonego "Dziennika Warszawskiego" w języku rosyjskim, na którego łamach sieć kontrolowanych przez niego korespondentów zagranicznych zamieszczała swoje korespondencje kompromitujące i szkalujące działaczy polskiej emigracji. Całkowicie kontrolował korespondencję emigrantów w Paryżu – wszystkie listy wysyłane do kraju przekazywane były najpierw do wglądu ambasadzie rosyjskiej. Powstańczy Rząd Narodowy wydał na niego wyrok śmierci, którego wprawdzie nie wykonał.

Przypisy

edytuj
  1. Nowy kalendarzyk polityczny na rok 1834, Warszawa, s. 133.
  2. ru.rodovid.org
  3. Mikołaj Pawliszczew, Tygodnie polskiego buntu, Warszawa 2003, t. I s. 20.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj

Dzieła N. Pawliszczewa - wersja cyfrowa na Polona.pl