Niszczyciele rakietowe typu Farragut

Niszczyciele typu Farragut – amerykańskie niszczyciele rakietowe, które zaczęły wchodzić do służby w US Navy w 1960. Zbudowano 10 okrętów, z których ostatni został wycofany ze służby w 1993.

Niszczyciele typu Farragut

Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Wejście do służby	1960
Zbudowane okręty	10
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 4167 t pełna: 5800 t
Długość	156 m
Szerokość	12 m
Zanurzenie	7,6 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy 85 000 KM napędzające dwie śruby
Prędkość	34 węzła
Załoga	370
Uzbrojenie	wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Terier/Standard wyrzutnia rakietotorped ASROC 2 wyrzutnie torped Mk 46 do zwalczania okrętów podwodnych 1 działo 127 mm

Okręty znane są także jako typ Coontz ponieważ z serii okrętów budowę USS „Coontz” rozpoczęto najwcześniej.

Historia

Prace nad okrętami typu Farragut rozpoczęły się na początku lat 50. Początkowo okręty klasyfikowano jako konwencjonalnie uzbrojone fregaty lub lidery flotylli niszczycieli (ang. destroyer leader - DL). Po zmianach konstrukcyjnych i wyposażeniu w wyrzutnie pocisków rakietowych jednostki zostały przeklasyfikowane na liderów flotylli niszczycieli z pociskami rakietowymi (DLG), aby ostatecznie w 1975 po reformie klasyfikacji zostać klasyfikowanym jako niszczyciele rakietowe (DDG). Budowa jednego niszczyciela trwała ok. 2,5 roku z czego prace kadłubowe zajmowały rok, a wyposażenie półtora roku. Koszt jednego niszczyciela wynosił 52 miliony dolarów.

Głównym zadaniem niszczycieli typu Farragut było zapewnienie obrony przeciwlotniczej lotniskowcom. Oprócz tego okręty mogły także zwalczać okręty podwodne a po zainstalowaniu pocisków przeciwokrętowych Harpoon także okrętów nawodnych. Okręty tego typu wzięły udział w wojnie wietnamskiej, zabezpieczaniu żeglugi podczas wojny iracko-irańskiej. Ostatnią misją, w jakiej wzięły udział okręty tego typu, była wojna w Zatoce Perskiej w 1991.

Linki zewnętrzne

www.globalsecurity.org (ang.)