Niszczyciele rakietowe typu Lütjens
Niszczyciele typu Lütjens (Typu 103) to seria trzech niszczycieli rakietowych marynarki RFN, w służbie od lat 70. XX wieku do 2003, nazwana tak od głównego okrętu typu. Typ ten stanowił wersję amerykańskiego typu Charles F. Adams (DDG-2). Były to jedyne niszczyciele marynarki niemieckiej zbudowane jako rakietowe.
 Niszczyciel "Lütjens" w 2003 r. w Kilonii | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
marzec 1969 |
| Zbudowane okręty |
3 |
| Okręty w służbie |
0 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa – 4162 ton |
| Długość |
134,48 m |
| Szerokość |
14,35 m |
| Zanurzenie |
4,8 (maks. 6,4) m |
| Napęd |
4 kotły wodnorurkowe, 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, napędzające dwie śruby napędowe |
| Prędkość |
34 węzły |
| Zasięg |
4030 mil morskich przy prędkości 18 w |
| Załoga |
334 osoby |
Historia edytuj
Po II wojnie światowej marynarka wojenna RFN (Bundesmarine) podlegała ograniczeniom międzynarodowym. W 1961 roku jednakże Unia Zachodnioeuropejska wyraziła zgodę na posiadanie przez Niemcy Zachodnie niszczycieli rakietowych o wyporności ponad 3000 ton. Z powodu długiego czasu wymaganego na zaprojektowanie własnych jednostek, rząd RFN zdecydował zakupić w USA trzy okręty typu Charles F. Adams (niszczyciele tego typu były to pierwsze okręty na świecie zaprojektowane od początku jako niszczyciele rakietowe, budowane od 1960 w liczbie 23 jednostek dla marynarki wojennej USA i 3 dla marynarki australijskiej).
Ostatnie trzy jednostki tego typu zbudowano specjalnie na zamówienie RFN, w stoczni Bath Iron Works w stanie Maine, na podstawie zamówienia złożonego 1 kwietnia 1965 roku[1]. Budowę prowadzono pod numerami 338, 339 i 342, a przejściowo, przed przekazaniem Niemcom, okręty nosiły amerykańskie oznaczenia DDG-28, 29 i 30[1]. Okręty niemieckie różniły się nieco od amerykańskich szczegółami i wyposażeniem elektronicznym (wizualnie przede wszystkim kształtem kominów). Zmiany dotyczyły w dużym stopniu wnętrz pomieszczeń[1]. Część podzespołów do budowy okrętów dostarczył przemysł niemiecki. Cena pojedynczego okrętu wynosiła 43,75 mln dolarów, a cała wartość umowy – 150 mln dolarów[1].
Trzy niemieckie niszczyciele typu Charles F. Adams, oznaczonego w Niemczech jako typ 103 (Klasse 103), weszły do służby w latach 1969 – 1970. Otrzymały nazwy „Lütjens”, „Mölders” i „Rommel” na cześć niemieckich dowódców wojskowych z trzech rodzajów sił zbrojnych z okresu II wojny światowej (Günther Lütjens, Werner Mölders i Erwin Rommel), co budziło wówczas kontrowersje[1]. Od nazwy pierwszego okrętu oznaczane są też jako typ Lütjens. Do Niemiec przybyły po przeszkoleniu załóg, kolejno 9 grudnia 1969 roku, 29 czerwca 1970 roku i 16 marca 1971 roku[1]. Uzupełniły one niszczyciele klasyczne typu Hamburg (później zmodernizowane jako niszczyciele rakietowe, lecz w ograniczony sposób).
W toku służby, niemieckie okręty przeszły modernizację uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego, doprowadzającą je do standardu ówczesnego pola walki, między innymi w latach 1977-1981 wymieniono pociski przeciwlotnicze Tartar na Standard SM-1MR (magazyn mieścił 40 pocisków)[2]. W latach 80. dodano też możliwość wystrzeliwania pocisków przeciwokrętowych Harpoon (zabierano 8 pocisków Harpoon i 2 szkolne oraz 30 pocisków przeciwlotniczych)[2]. Uzyskały wówczas oznaczenie Typ 103B. W połowie lat 90. okręty ponownie zmodernizowano, wymieniono sonar na nowszy oraz dodano dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu RAM („Mölders” w 1993, „Lütjens” w 1995 i „Rommel” w 1996).
Okręty typu Lutjens zostały wycofane po wejściu do służby nowych fregat typu 124. "Rommel" został wycofany w 1999, pozostałe okręty w 2003.
Od 24 czerwca 2005 „Mölders” jest udostępniony jako okręt-muzeum w bazie w Wilhelmshaven.
Okręty edytuj
| Nazwa (znak taktyczny) | położenie stępki | wodowanie | wejście do służby | wycofanie |
| Lütjens (D185) | 1. 03. 1966 | 11. 08. 1967 | 22. 03. 1969 | 18. 12. 2003 |
| Mölders (D186) | 12. 04. 1966 | 13. 04. 1968 | 20. 09. 1969 | 28. 05. 2003 |
| Rommel (D187) | 22. 08. 1967 | 1. 02. 1969 | 02. 05. 1970 | 30. 06. 1999 |
Uzbrojenie edytuj
- dwie pojedyncze armaty uniwersalne Mk 42 kalibru 127 mm w wieżach, zapas amunicji 1100 nabojów
- jedna jednoprowadnicowa wyrzutnia Mk 13 kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu RIM-24C Tartar; po modernizacji – RIM-66 Standard SM-1 MR (zapas – 32-40 sztuk). Po modernizacji można z niej wystrzeliwać także pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon (zapas do 8 sztuk).
- dwie 21-prowadnicowe wyrzutnie kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych RAM (po modernizacji w latach 90.)
- ośmioprowadnicowa wyrzutnia rakietotorped ASROC
- dwie trzyrurowe wyrzutnie torpedowe Mk 32 kalibru 324 mm dla torped przeciw okrętom podwodnym Mk 46
Wyposażenie elektroniczne edytuj
- stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-40 (dziób)
- stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-52 (rufa)
- stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego AN/SPS-10, późn. SPS-67
- dwie stacje radiolokacyjne naprowadzania pocisków przeciwlotniczych AN/SPG-51
- stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii AN/SPG-53, późn. SPG-60
- stacja radiolokacyjna AN/SPS-21, później SPQ-9
- podkilowa stacja hydrolokacyjna AN/SQS-23A, później DSQS-21B
- systemy walki radioelektronicznej
- wyrzutnie celów pozornych Mk 36 SRBOC (po modernizacji)