Odznaka Ofiarnych O.K.O.P.

„Odznaka Ofiarnych” O.K.O.P. 1920 r. – polskie odznaczenie nadawane przez Obywatelski Komitet Obrony Państwa za udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Odznaka Ofiarnych
Awers
Awers
Ustanowiono

25 października 1920

Dyplom odznaki dla Józefa Hallera

Na posiedzeniu 25 października 1920 Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa celem utrwalenia w społeczeństwie pamięci dni Cudu nad Wisłą postanowiono wybić odznakę pamiątkową dla tych, którzy czy to z bronią w ręku na froncie czy odpowiedzialną pracą w kraju, przyczynili się do odparcia najazdu[1]. „Odznaka Ofiarnych” O.K.O.P. 1920 r. została ustanowiona przez Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa dla upamiętnienia ofiarnego odruchu społeczeństwa w czasie napadu bolszewickiego na Polskę latem 1920 roku[2][3].

Na posiedzeniu Komitetu 13 listopada 1920 został zatwierdzony projekt odznaki, ktrego autorem był Jan Raszka[1]. Regulamin odznaczenia został zatwierdzony na 29. plenarnym posiedzeniu O.K.W.O.P. 22 marca 1921[2][1]. Odznaka była przewidziana dla wyróżnienia ochotników i tych, którzy w kontakcie z O.K.O.P. nieśli pomoc swoją walczącej armii[2][1]. Jako nazwę odznaczenia przyjęto Odznaka Ofiarnych O.K.O.P.[2][1].

Wykonana z białego metalu odznaka miała kształt ośmiokątnej reduty z orłem polskim i napisami O.K.O.P 1920 r.[2]. Odznaka mogła być noszona na amarantowo-białej rozetce[2]. Do odznaki był dołączany dyplom imienny, na którym widniał podpis przewodniczącego O.K.O.P., Generalnego Inspektora Armii Ochotniczej gen. Józefa Hallera[2][4][1][5][6].

Prawo do otrzymania i noszenia odznaki mieli:

  1. żołnierze i oficerowie Armii Ochotniczej, którzy stawili się na odezwę z 6 lipca 1920, wzywającą do szeregów,
  2. osoby, które między 1 lipca a 1 października 1920 przez ciąg co najmniej jednego miesiąca brały osobisty udział w jakiejkolwiek formie w pracach O.K.O.P. lub w instytucjach zarejestrowanych w O.K.O.P., a przez to swoją pracą społeczno-narodową do odparcia najazdu się przyczyniły[3][2][1].

Odznakę wydawała Komisja „Odznaki Ofiarnych” przy Obywatelskim Komitecie Wykonawczym Obrony Państwa, ul. Kredytowa 4 w Warszawie[3][2][1]. Komisja składała się z pięciu osób: przewodniczącego gen. J. Hallera, przedstawiciela Generalnego Inspektora Armii Ochotniczej i trzech członków O.K.O.P. wybranych przez plenum[2]. Komisja prowadziła księgę, w której indeksowano odznaczonych[2]. Odznaki były wydawane za opłatą[2][7].

22 marca 1921 do składu Komisji Odznaki Ofiarnych zostali wybrani: gen. broni. Józef Haller, ppłk dr Michał Wyrostek, szef Sztabu Generalnego Armii Ochotniczej oraz członkowie O.K.W.O.P. Karol Szlenkier, Stanisław Nowicki, Mieczysław Kowalski[8].

Pierwszym odznaczonym odznaką był gen. broni. Józef Haller[9]. Do 15 maja 1922 wydano 26 650 odznak (17 340 byłym ochotnikom i 9 310 cywilom)[8].

Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Odznaką Ofiarnych O.K.O.P..

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj