Okręty podwodne typu U-50
Okręty podwodne typu U-50 – typ czterech oceanicznych okrętów podwodnych budowanych dla marynarki austro-węgierskiej Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w czasie I wojny światowej. Projekt okrętów bazował na projekcie niemieckim. Austro-węgierska marynarka autoryzowała umowę z Ganz Danubius na budowę jednostek w Fiume w lutym 1916. Jedynie dla dwóch jednostek położono stępki, ale żadna z nich nie została zwodowana ani ukończona. Nieukończone kadłuby zostały zezłomowane po zakończeniu wojny.
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia |
Ganz Danubius |
| Zbudowane |
0 |
| Uzbrojenie: | |
| 2 × 10 cm/L35 lub 2 × 120 mm/L35[1] | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
840 t[1] |
| • w zanurzeniu |
1100 t[1] |
| Długość |
73 m[1] |
| Szerokość |
6,30 m[1] |
| Napęd: | |
| 2 śruby napędowe 2 × silniki diesla, łącznie 2300 bhp (1700 kW) 2 × silniki elektryczne, łącznie 1200 shp (890 kW)[1] | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Projekt edytuj
Flota austro-węgierskich okrętów podwodnych była w większości przestarzała w momencie wybuchu I wojny światowej[2]. Przez pierwsze dwa lata wojny austro-węgierska marynarka skupiała swoje wysiłki na zbudowaniu podwodnej floty dla obrony własnych wybrzeży Adriatyk. Gdy jednostki tego rodzaju znajdowały się już w budowie lub zostały nabyte od Niemiec, skierowano wysiłki na zbudowanie większych okrętów, mogących operować także na znacznie większym akwenie Morza Śródziemnego[2].
Z tego powodu austro-węgierska marynarka 11 lipca 1915 zakupiła plany okrętów podwodnych projektu 835 od Germaniawerft w celu budowy ich na licencji nad Adriatykiem. Planowano budowę okrętów o wyporności 840 t na powierzchni i 1100 t w zanurzeniu. Okręty miały mieć długość 73 m, szerokość 6,3 m i zanurzenie 3,94 m. Napęd okrętu miały stanowić na powierzchni dwa silniki diesla o łącznej mocy 2300 bhp oraz dwa silniki elektryczne o mocy łącznej 1200 shp pod wodą. Odpowiednio prędkość maksymalna miała wynosić 16,5 węzła i 9 węzłów. Okręty miały być wyposażone w dwie śruby napędowe. Załogę okrętów typu U-50 miało stanowić 33 ludzi[1].
Okręty miały być uzbrojone w sześć wyrzutni torpedowych kal. 450 mm. Cztery z nich miały być umieszczone na dziobie, dwie na rufie. Okręty miały mieć zapas 9 torped. Pierwotny projekt zakładał uzbrojenie jednostek w dwa działa kal. 100 mm/L35, co zostało zmienione na dwa działa kal. 120 mm/L35 w przypadku trzeciej i czwartej jednostki tego typu[1].
Budowa edytuj
7 lutego 1916 Ganz Danubius otrzymał autoryzację kontraktu na budowę dwóch okrętów typu U-50: U-50 i U-51[3]. Były to dwie jednostki z sześciu okrętów oceanicznych budowanych w 1916[2][a]. Kolejne dwa okręty tego typu, U-56 i U-57, zamówiono we wrześniu 1918[1].
Brak zarówno materiałów, jak i wykwalifikowanej siły roboczej, przyczyniał się do spowolnienia postępów w budowie[3] i w rezultacie żaden z okrętów nie został zwodowany ani ukończony[1]. Kontrakt na budowę drugiej pary jednostek został anulowany przed położeniem ich stępek. W momencie zakończenia wojny U-50 był ukończony w 90%, U-51 był ukończony jedynie w 60%. Obie jednostki zostały zezłomowane na pochylni w 1920[1].
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Lothar Baumgartner, Erwin Sieche: Die Schiffe der k.(u.)k. Kriegsmarine im Bild = Austro-Hungarian warships in photographs. Wiedeń: Verlagsbuchhandlung Stöhr, 1999. ISBN 978-3-901208-25-6. OCLC 43596931. (niem.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921. Annapolis: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8. OCLC 12119866. (ang.).