Olgierd Eminowicz
Olgierd Jerzy Eminowicz (ur. 7 lutego 1902 w Żydaczowie, zm. 25 października 1973 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego II RP, pułkownik Polskich Sił Zbrojnych.
 pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 października 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
24 Pułk Artylerii Polowej, |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Syn Stanisława. Urodził się 7 lutego 1902 w Żydaczowie. U kresu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego i uczestniczył w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[1]. Awansowany na stopień porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922[2]. W 1923 był oficerem rezerwy zatrzymanym w służbie czynnej 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu[3]. Następnie zweryfikowany w stopniu porucznika służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 marca 1922[4][5]. W 1924 był oficerem 24 pap[6]. Później, na przełomie lat 20. i 30. był oficerem 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie[7][8]. W tym czasie został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[9]. W późniejszych latach 30. został awansowany na stopień majora artylerii. Według stanu z marca 1939 był dyrektorem nauk na Kursach Doskonalenia Artylerii Przeciwlotniczej w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej[10]. W czasie mobilizacji w 1939 objął stanowisko dowódcy 11 dywizjonu motorowego artylerii przeciwlotniczej, pododdziału 1 pułku artylerii przeciwlotniczej im. Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego.
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Zachód i został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Awansowany na stopień podpułkownika pełnił stanowiska dowódcy 4 pułku artylerii przeciwlotniczej oraz do 8 sierpnia 1944 dowódcy 1 pułku artylerii przeciwlotniczej.
Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika[1]. Zmarł nagle 25 października 1973 w Londynie[1]. W dniu 30 października 1973 spopielono jego ciało[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)[11],
- Krzyż Walecznych (przed 1923)[1],
- Krzyż Zasługi[1],
- Krzyż Obrony Lwowa[1],
- Medal Wojska[12].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 25, s. 112, Grudzień 1973. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 859.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 762.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 756.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 484.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 407.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 727.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 198.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 471.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Eminowicz, Olgierd Jerzy - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2020-03-11].
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.