Oswald Unger
Oswald Eryk Unger (ur. 6 maja 1896 w Lipniku-Białej[1], zm. 5 lipca 1967) – inżynier, kapitan saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Oswald Unger (przed 1933) | |
 kapitan saperów inżynier
| |
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
5 lipca 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921 1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca kompanii saperów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Oswald Eryk Unger urodził się 6 maja 1896 roku. W 1914 roku pełnił służbę w Legionie Zachodnim, a w latach 1915–1918 w cesarskiej i królewskiej armii. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był batalion pionierów nr 10, a później batalion saperów nr 3. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1915, a na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2][3]. W 1918 roku, po powrocie z frontu serbskiego, wstąpił do Wojska Polskiego.
Dowodził 2. kompanią V batalionu saperów, a w lutym 1920 roku po przemianowaniu jednostki na VI batalion saperów objął dowództwo 1. kompanii. W kwietniu 1920 roku został organizatorem i dowódcą 3. kompanii 21 Górskiego batalionu saperów. Wziął udział w odsieczy Lwowa i wyprawie kijowskiej. W 1920 roku awansował na porucznika. W 1921 roku został przeniesiony do rezerwy[4]. W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5].
Po zakończeniu służby wojskowej kontynuował studia na Politechnice we Lwowie, które ukończył uzyskując dyplom inżyniera dróg i mostów. W latach 1926–1927 był urzędnikiem kontraktowym Dyrekcji Robót Publicznych we Lwowie i Szefostwa Budownictwa Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych.
W 1927 roku założył z żoną Elizą Unger i Edwardem Jakóbowiczem biuro budowlano-techniczne, które w 1929 roku przeniósł do Gdyni[6]. Działacz Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia, jako oficer pospolitego ruszenia w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII i był „przewidziany do użycia w czasie wojny”[7].
W kampanii wrześniowej 1939 roku pełnił funkcję oficera taktycznego w sztabie Dowództwa Obrony Warszawy. Po kapitulacji stolicy dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w Oflagu IIC Woldenberg. W obozie był wykładowcą na kursach budowlanych i starszym baraku nr 12a, w którym przebywali polscy oficerowie pochodzenia żydowskiego. W 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, powrócił do kraju. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII24-3-8)[8].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[9][10]
- Krzyż Walecznych[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[11]
- Krzyż Przyczółka Mostowego Kijów
Przypisy edytuj
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-10].
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 300, 1162.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 301, 1413.
- ↑ Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP, dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 roku, s. 52.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 839.
- ↑ Eliza Unger [online], In memoriam - Pamięci Architektów Polskich [dostęp 2021-09-11].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 281, 1009.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2949 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 828
- ↑ a b Jednodniówka 5 Pułku Saperów na uroczystość poświęcenia sztandaru 8 maja 1925 r. w Krakowie [online], s. 26–27.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1413.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- H. Komiczek, M. S. Zarudzki, Jeniecka konspiracja wojskowa w oflagu II C Woldenberg, Poznań 1989.
- J. Olesik, Oflag IIC Woldenberg, Warszawa 1988.