Paleomykologia
Paleomykologia – nauka o grzybach kopalnych. Jest uważana za dział paleobiologii zajmujący się grzybami, ich zarodnikami, strzępkami i owocnikami zachowanymi w warstwach osadów, w częściach roślin i w skałach. Wchodzi także w zakres mykologii, czyli nauki o grzybach. Ponieważ dawniej grzybami zajmowała się botanika, paleomykologia uważana była za dział paleobotaniki[1].
Zainteresowanie grzybami kopalnymi sięga początków XIX wieku, a pierwszą ilustrowaną kolekcję skamieniałości grzybów opracował Luigi Meschinelli w 1898 r.[1] Ciało grzybów jest mięsiste, ich strzępki bardzo delikatne i bardzo nietrwałe, co powoduje, że źle zachowują się. Z tego powodu znaleziska grzybów kopalnych są znacznie mniej liczne niż znaleziska zwierząt i roślin. Większość skamieniałych pozostałości grzybów, takich jak zarodniki i sklerocja, odkryto w bursztynie, niektóre w skamieniałościach roślin, w skałach i osadach[2][1].
Paleomykologia zajmuje się nie tylko grzybami kopalnymi, ale także ich związkami z roślinami. Dzięki tym badaniom wiadomo, że już w paleozoiku istniały wszystkie główne formy współżycia grzybów z innymi organizmami: mykoryza, saprotrofizm i pasożytnictwo[3]. Badania paleomykologiczne są ważne także dla historii ewolucji geologicznej. Wietrzenie skał i obieg składników odżywczych w mediach mineralnych pokazują wpływ i rozprzestrzenianie się grzybów drobnoustrojowych w procesach geologicznych[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Thomas N. Taylor, L. Edith, Michael (2009). Michael Krings, Paleobotany: The Biology and Evolution of Fossil Plants, wyd. 2, Boston: Academic Press, s. 98, ISBN 978-0-08-055783-0.
- ↑ Christine Layton, Paleomycology: Discovering the fungal contemporaries of dinosaurs, Cornell University: Cornell Mushroom Blog, 2020.
- ↑ M. Blackwell, Terrestrial life-fungal from the start?, „Science”, 289, 2000, s. 1884–1885.