Papirus 48

Papirus 48 (według numeracji Gregory-Aland), oznaczany symbolem ${\mathfrak {P}}^{48}$ – grecki rękopis Nowego Testamentu, spisany w formie kodeksu na papirusie. Paleograficznie datowany jest na III wiek. Zawiera fragmenty Dziejów Apostolskich, tekst był kilkakrotnie publikowany.

Papirus 48

Data powstania	III wiek
Rodzaj	kodeks papirusowy
Numer	${\mathfrak {P}}^{48}$
Zawartość	Dzieje Apostolskie 23†
Język	grecki
Rozmiary	16 × 25 cm
Typ tekstu	tekst zachodni
Kategoria	IV
Miejsce przechowywania	Biblioteka Laurenziana

Opis

Zachowały się fragmenty kodeksu z tekstem Dziejów Apostolskich 23,11-29. Tekst pisany jest w 42-47 linijkach na stronę. Skryba miał rękę wprawioną w pisaniu dokumentów. Zachowała się środkowa część karty kodeksu.

Nomina sacra pisane są skrótami (ΥΣ dla ΥΙΟΣ – syn), stosowane są również inne skróty (M dla czterdziestu).

Skryba popełnił kilka błędów, w Dz 23,12 napisał αποκτειναστην zamiast αποκτεινωσιν τον, a w Dz 23,28 εκαλουν zamiast ενεκαλουν.

Według Alanda jest jednym z sześciu wczesnych rękopisów Dziejów Apostolskich (m.in. ${\mathfrak {P}}^{50}$, ${\mathfrak {P}}^{53}$).

Tekst

Papirus 48 verso, fragment Dz 23,25-29

Tekst grecki rękopisu reprezentuje tekst zachodni, Kurt Aland zaklasyfikował go do kategorii IV. Tekst jest bliski dla Kodeksu Bezy oraz starołacińskiemu przekładowi w recenzji arfykańskiej (Afra).

Przekazuje unikatowy wariant w Dz 28,12: βοηθειαν συστραφεντες τινες των Ιουδαιων, inne rękopisy mają: ποιησαντες συστροφην οι Ιουδαιοι (${\mathfrak {P}}^{74}$, Sinaiticus, Vaticanus, Ephraemi, Laudianus, 33, 36, 81, 323, 945, 1175, 1739, 1891, syr^h), lub: ποιησαντες τινες των Ιουδαιων συστροφην (większość bizantyjska, lat, Peszitta, oraz część rękopisów koptyjskich).

W Dz 28,13 zamiast ταυτην την συνωμοσιαν ποιησαμενοι przekazuje ανθεματισαντες εαυτους. Wariant kodeksu wspiera tylko staro-łaciński Codex Floriacensis (h).

Historia

Rękopis odkryty został w Egipcie przez pracowników „Societa italiana per la ricerca dei Papiri greci e latini in Egitto”. Tekst rękopisu opublikowany został w 1932 roku, przez G. Vitellego oraz S.G. Mercatiego, następnie przez Schofielda i Comforta. Ernst von Dobschütz umieścił go na liście rękopisów Nowego Testamentu, w grupie papirusów, dając mu numer 48.

Kształty liter są charakterystyczne dla III wieku. Rękopis datowany jest przez INTF na wiek III.

Obecnie przechowywany jest w Bibliotece Laurenziana (PSI 1165) we Florencji.

Zobacz też

• lista kodeksów papirusowych Nowego Testamentu

Bibliografia

• K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 99. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
• G. Vitelli and S.G. Mercati, Papiri greci e latini della Società Italiana X (1932), s. 112–118.
• Ellwood M. Schofield, The Papyrus Fragments of the Greek New Testament, Southern Baptist Theological Seminary, Louisville, 1936, s. 326–329.
• Philip W. Comfort, David P. Barrett: The Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts. Wheaton, Illinois: Tyndale House Publishers Incorporated, 2001, s. 353–354. ISBN 0-8423-5265-1, ISBN 978-0-8423-5265-9.

Linki zewnętrzne

• INTF: Papirus 48 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2017-01-16].
• Robert B. Waltz: NT Manuscripts: Papyri, Papyri ${\mathfrak {P}}$⁴⁸. [w:] Encyclopedia of Textual Criticism [on-line]. skypoint.com, 2007.