Paradoks Hardy’ego
Paradoks Hardy’ego to eksperyment myślowy z obszaru mechaniki kwantowej, wymyślony przez Luciena Hardy’ego[1][2] w latach 1992–1993, w którym cząstka i antycząstka mogą oddziaływać bez wzajemnej anihilacji.
Eksperymenty[3][4] wykorzystujące technikę słabych pomiarów[5] posłużyły do badania oddziaływań spolaryzowanych fotonów i pokazały, że efekt ten zachodzi. Jednakże konsekwencje tych eksperymentów oznaczają jedynie, że przeszłe zdarzenia mogą być wywnioskowane po kolapsie ich funkcji falowej. Słabe pomiary są traktowane jako pomiary same w sobie, a tym samym są częścią przyczynowości kolapsu fali, czyniąc obiektywne wyniki jedynie funkcją prawdopodobieństwa, a nie ustaloną rzeczywistością. Uważna analiza eksperymentu pokazuje, że paradoks Hardy’ego dowodzi jedynie niemożności istnienia teorii lokalnych zmiennych ukrytych, gdyż nie może istnieć teoria zakładająca, że układ spotyka stany rzeczywistości bez względu na oddziaływanie z aparatem pomiarowym. Potwierdza to, że aby być spójną z eksperymentami, teoria kwantowa musi być nielokalna (w sensie Bella) i kontekstowa.
Przypisy edytuj
- ↑ Lucien Hardy. Quantum mechanics, local realistic theories, and Lorentz-invariant realistic theories. „Physical Review Letters”. 68 (20), s. 2981–2984, 1992. DOI: 10.1103/PhysRevLett.68.2981. PMID: 10045577. Bibcode: 1992PhRvL..68.2981H.
- ↑ Lucien Hardy. Nonlocality for two particles without inequalities for almost all entangled states. „Physical Review Letters”. 71 (11), s. 1665–1668, 1993. DOI: 10.1103/PhysRevLett.71.1665. PMID: 10054467. Bibcode: 1993PhRvL..71.1665H.
- ↑ J.S. Lundeen, A.M. Steinberg. Experimental Joint Weak Measurement on a Photon Pair as a Probe of Hardy’s Paradox. „Physical Review Letters”. 102 (2), s. 020404–000001, 2009. DOI: 10.1103/PhysRevLett.102.020404. arXiv:0810.4229. Bibcode: 2009PhRvL.102b0404L. Dostępne również tutaj.
- ↑ K. Yokota, T. Yamamoto, M. Koashi, N. Imoto. Direct observation of Hardy’s paradox by joint weak measurement with an entangled photon pair. „New Journal of Physics”. 11 (3), s. 033011, 2009. DOI: 10.1088/1367-2630/11/3/033011. arXiv:0811.1625. Bibcode: 2009NJPh...11c3011Y.
- ↑ Y. Aharonov, D.Z. Albert, L. Vaidman, „How the result of a measurement of a component of the spin of a spin-1/2 particle can turn out to be 100,” Physical Review Letters, 1988. [1].
Linki zewnętrzne edytuj
- Wykład Aephraima Steinberga. perimeterinstitute.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-02)]., 2012