Pentekostalizm w Argentynie
Pentekostalizm w Argentynie – społeczność zielonoświątkowców w Argentynie, stanowiąca ponad 10% społeczeństwa. Podobnie jak w wielu innych krajach pentekostalizm w Argentynie jest skupiony w wielu denominacjach. Aż do początku lat 80. XX wieku pentekostalizm w tym kraju odgrywał marginalną rolę. Nagły wzrost nastąpił po zaprowadzeniu demokracji w Argentynie. Podobnie jak i w innych latynoskich krajach zielonoświątkowcy docierają do ubogich warstw społeczeństwa. Środowisko pentekostalne stanowi drugą grupę religijną w kraju po Kościele katolickim.
Historia
edytuj
Ruch zielonoświątkowy dotarł do Argentyny w roku 1910[1], czyli w tym samym roku, co pojawienie się pentekostalizmu w Brazylii i rok później niż w Chile[2]. Stało się to za sprawą Amerykanów włoskiego pochodzenia z Chicago: Luigi Francesco, Giácomo Lombardi i Lucía Mena. Pracowali oni wśród włoskich imigrantów i założyli Iglesia Asamblea Cristiana. W 1910 w celach misyjnych przybył Norweg Berger Johnson, Alice Wood z Kanady oraz May Kelty z USA. Do roku 1914 pracowali oni w dwóch misjach protestanckich, kiedy ze względu na doświadczenie zielonoświątkowe musieli rozpocząć niezależną działalność i przyłączyli się do Zborów Bożych[3].
Jednak ruch zielonoświątkowy w Argentynie rozwijał się wolniej niż w Brazylii i Chile. Niewielki wzrost nastąpił w roku 1954, kiedy odwiedził Buenos Aires amerykański ewangelista Tommy Hicks i przeprowadził serię spotkań ewangelizacyjnych[4]. Jego wizyta trwała 52 dni, spotkania odbywały się na stadionie piłkarskim mieszczącym 25 tysięcy ludzi[5]. Wizyta Hicksa pokazała argentyńskim zielonoświątkowcom, jakie możliwości dają masowe ewangelizacje. W latach 70. argentyński kaznodzieja Omar Cabrera przeprowadzał „krucjaty” ewangelizacyjne, ale ich efekt był niewielki[6]. Przełom nastąpił dopiero na początku lat 80. XX wieku i zbiegł się on ze zmianami społeczno-politycznymi w kraju. Po półwieczu dyktatorskich rządów i peronizmu, po przegranej wojnie o Falklandy, ustanowiono demokrację[7]. W wyniku tych zmian osłabiona została pozycja Kościoła katolickiego[8]. W tych warunkach nastąpił nagły wzrost pentekostalizmu[9], na co wskazują statystyki. W roku 1980 zielonoświątkowcy stanowili tylko 2% populacji, a w roku 1990 już 5-6%[10].
W „zielonoświątkowym przebudzeniu” czołową rolę odegrały następujące trzy postaci: Omar Cabrera, Ed Silvoso, Carlos Annacondia[11]. Hans Geir Aasmundsen zauważył, że w przypadku Argentyny trudno o dokładne dane statystyczne obrazujące rozwój pentekostalizmu. Wiadomo tylko, że na początku lat 90. liczba zielonoświątkowców osiągnęła 5% społeczeństwa, na początku XXI wieku przekroczyła 10%[12] i zbliża się do 15%[9].
W 1999 roku 100 tysięcy zielonoświątkowców demonstrowało w centrum Buenos Aires o wolność religijną[13].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Tort, Soeira i Pessina 1993 ↓, s. 17.
- ↑ Sepúlveda 2007 ↓.
- ↑ Anderson 2014 ↓, s. 73.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 49.
- ↑ Tort, Soeira i Pessina 1993 ↓, s. 19.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 123.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 3.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 126-127.
- ↑ a b Aasmundsen 2013 ↓, s. 11.
- ↑ Aasmundsen 2012 ↓, s. 85.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 107-116.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 130-131.
- ↑ Aasmundsen 2013 ↓, s. 193.
Bibliografia
edytuj- Hans Geir Aasmundsen: Pentecostalism, Globalisation and Society in Contemporary Argentina. Stockholm: Södertörn University, 2013. ISBN 978-91-86069-76-6.
- Hans Geir Aasmundsen. Pentecostals and Politics in Argentina: A Question of Compatibility?. „Iberoamericana. Nordic Journal of Latin American and Caribbean Studies”. XLII: 1-2, s. 85-107, 2012.
- Allan Anderson: An Introduction to Pentecostalism: Global Charismatic Christianity. Cambridge University Press, 2014. ISBN 978-1-107-03399-3.
- M.I. Tort, A.J. Soeira, L. Pessina: En Pentecostalismo en la Argentina. Buenos Aires: 1993.
Linki zewnętrzne
edytuj- Juan Sepúlveda: Algunas notas sobre el Pentecostalismo en América Latina. iglesia.cl, 2007.
- Hans Geir Aasmundsen: Pentecostalism, Globalisation and Society in Contemporary Argentina. Södertörns högskolebibliotek, 2013. [dostęp 2014-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-08)].