Piotr Michajłowicz Prusow, ros. Пётр Михайлович Прусов, biał. Пётр Міхайлавіч Прусаў (ur. 6 stycznia 1942 roku w wiosce Zubki, rejon łozieński, obwód witebski, zm. 19 marca 2017w Togliatti) – białoruski konstruktor samochodowy, główny konstruktor AwtoWAZ (1998–2003), doktor nauk technicznych. Zasłużony konstruktor Federacji Rosyjskiej (1995), zasłużony inżynier-mechanik Rosyjskiej FSRR (1984).

Piotr Prusow
Ilustracja
Piotr Prusow w 2013
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1942
Zubki, rejon łozieński, obwód witebski, Białoruska SRR

Data i miejsce śmierci

19 marca 2017
Togliatti, Rosja

Zawód, zajęcie

konstruktor samochodowy

Odznaczenia
Order „Znak Honoru” Medal „Za pracowniczą dzielność” (ZSRR) Medal „Za rozwój dziewiczych ziem”

Życiorys

edytuj

Był piątym i ostatnim dzieckiem w rodzinie. Jego ojciec, Michaił Władimirowicz Prusow, był brygadierem kołchozu, uczestnikiem trzech wojen i kawalerem Orderu Czerwonej Gwiazdy. Matka, Olga Emiljanowna Prusowa (z domu Łakisoła), była robotnicą kołchozu, uhonorowaną Orderem „Znak Honoru” oraz dwoma brązowymi medalami Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR.

Edukacja

edytuj

W 1962 roku Piotr Prusow ukończył horodockie Technikum Mechanizacji Rolnictwa (rejon horodecki, obwód witebski). Równocześnie w 1961 roku rozpoczął studia w horygorieckiej Akademii Rolniczej, którą musiał porzucić po pierwszym roku.

Przez krótki czas pracował jako inżynier mechanizacji w kołchozie im. Kalinina w Kolyszanach (rejon łozieński). W jesieni 1962 roku został powołany na obowiązkową służbę wojskową do Armii Radzieckiej. W 1963 roku przebywał w składzie ograniczonego kontyngentu specjalistów radzieckich w Algierii, gdzie brał udział w rozminowywaniu granicy algiersko-marokańskiej i algiersko-tunezyjskiej. Tam odniósł ciężkie rany.

W 1970 roku ukończył Zaporoski Instytut Budowy Maszyn im. W. Ja. Czubarja, uzyskując dyplom inżyniera-mechanika o specjalizacji „Samochody i ciągniki”. Od 1967 roku pracował dorywczo w zakładzie Komunar (ZAZ).

AwtoWAZ

edytuj

Po ukończeniu instytutu z wyróżnieniem został przydzielony do pracy w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W latach 1970–1975 pracował jako inżynier-konstruktor w dziale projektowania podwozia, pod kierownictwem głównego konstruktora fabryki.

W kwietniu 1972 roku został mianowany głównym konstruktorem projektu WAZ-2121 (Łada Niva)[1].

W latach 1975–1978 pełnił funkcję kierownika biura konstrukcyjnego do projektowania perspektywicznych samochodów pod kierownictwem głównego konstruktora w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W 1977 roku obronił pracę doktorską dotyczącą Cech transmisji samochodów z napędem na cztery koła.

W latach 1978–1983 pracował jako kierownik działu układu ogólnego pod kierownictwem głównego konstruktora w Wołżańskiej Fabryce Samochodów. W latach 1983–1988 pełnił funkcję zastępcy głównego konstruktora i zastępcy kierownika działu w Wołżańskiej Fabryce Samochodów.

W 1986 roku obronił pracę doktorską dotyczącą Typów samochodów osobowych w Związku Radzieckim zdobywając tytuł doktora nauk.

W latach 1988–1998 pracował jako kierownik działu projektowania samochodów w Kompleksie Konstrukcyjno-Doświadczalnym Naukowo-Technicznego Centrum i zastępca głównego konstruktora w Zjednoczeniu Produkcyjnym „AwtoWAZ”. W latach 1998–2003 pełnił funkcję głównego konstruktora w Departamencie Rozwoju OAO „AwtoWAZ”.

W 2003 roku przeszedł na emeryturę.

Od 2007 roku był wiodącym inżynierem w dziale homologacji w dziale projektowania i monitorowania stanu pojazdu w Dyrekcji Inżynieryjnej OAO „AwtoWAZ”.

Nagrody i tytuły

edytuj
  • uhonorowany Orderem „Znak Honoru” (1976), medalami Za oswojenie dziewiczych ziem (1959), Za pracowniczą dzielność (1986) i Za zasługi przed Republiką Czeczeńską (2012), a także złotą (1984) i srebrnymi medalami Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR (1977, 1988, 1991)
  • Zasłużony Inżynier Budowy Maszyn RFSRR (1984)
  • Zasłużonego Konstruktora Federacji Rosyjskiej (1995)
  • honorowy obywatel miasta Togliatti (2012)
  • honorowy obywatel obwodu samarskiego (2016)

Przypisy

edytuj
  1. «Отец» лучшего российского внедорожника [online], web.archive.org, 22 marca 2013 [dostęp 2023-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-22].

Bibliografia

edytuj
  • Stukanova D. N. Piotr Prusov / red.-sost. A. E. Stiepanow. - Togliatti: OAO "AVTOVAZ", 2011. - 192 s. - (Twórcy AvtoVAZa nr 6)

Linki zewnętrzne

edytuj