Piss Aktion
Piss Aktion (ang. Piss Action) – performance pomysłu Otto Muehl'a z 1969 roku.
| Autor |
Otto Muehl |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data powstania |
1969 |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość |
Hamburg |
Opis i interpretacja edytuj
Performance został po raz pierwszy odegrany podczas Hamburg Film Festival w 1969 roku. Według niektórych źródeł, jego premiera miała miejsce już rok wcześniej, we wrześniu 1968 roku w Monachium[1][2]. Rozebrany do naga Otto Muehl stoi na scenie i oddaje mocz w kierunku innego artysty, Güntera Brusa, klęczącego przed nim bez ubrań i otwierającego usta w gotowości do połknięcia uryny[3][4].
Tak jak wszystkie performance ruchu Wiedeńskiego Akcjonizmu, tak i ten rozgrywał się w kontekście powojennego społeczeństwa austriackiego, które nie przepracowało traum z okresu niemieckiej okupacji (1938-1945). Obsceniczne akcje takie jak ta miały na celu konfrontację Austriaków z wypieranymi przez nich traumami i w efekcie osiągnięcie katharsis[3][4].
Otto Muehl dążył do wyprowadzenia sztuki z murów galerii i muzeów. Zmuszał społeczeństwo do skonfrontowania się ze sztuką, nawet jeśli samo do tego nie dążyło i nie akceptowało jej form. Nazywał to sztuką bezpośrednią. Obsceniczność wydarzeń takich jak Piss Aktion miała na celu przełamanie barier odbiorców. W tym kontekście jest też atakiem na burżuazyjne społeczeństwo poprzez wywołanie szoku i brutalne złamanie tabu. Według innej intepretacji, otwarte usta Brus'a uosabiają doskonale porządne, a więc podporządkowane społeczeństwo austriackie, gotowe przyjąć każdą nieczystość oddawaną im przez burżuazyjny rząd Austriackiej Partii Ludowej z Josefem Klaus'em na czele[5]. Otto Muehl przez całą swą karierę stosował, zarówno w performance jak i malarstwie tradycyjnym, wydzieliny ludzkiego ciała, takie jak krew i mocz, w celu zintensyfikowania przekazu[3][4].
Wydarzenie zostało uwiecznione jedynie na czarno-białych fotografiach[3]. Tak jak wiele innych akcji wiedeńskiej grupy, tak i ta wzbudziła zainteresowanie policji[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Neil O'Connor: Dark Waves: The Synthesizer and the Dystopian Sound of Britain (1977-80). Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, 2023, s. 56. ISBN 978-1-5381-6531-7. [dostęp 2023-12-18].
- ↑ Helen Bruder, Tristanne Connolly: Queer Blake. Londyn: Palgrave Macmillan, 2010, s. 94. ISBN 978-0-230-27717-5. [dostęp 2023-12-18].
- ↑ a b c d Caroline Galambosova: Viennese Actionism: Between the Bestial and the Sublime. DailyArt Magazine, 2023-07-10. [dostęp 2023-12-14]. (ang.).
- ↑ a b c Araya Rasdjarmrearnsook: I Am an Artist (he Said). Singapur: National Gallery Singapore, 2022, s. 347. ISBN 978-981-18239-6-1. [dostęp 2023-12-18].
- ↑ a b Clara Saraiva, Eugenia Rousseou, István Povedák: Expressions of Religion: Ethnography, Performance and the Senses. Wiedeń: LIT, 2019, s. 233. ISBN 978-3-643-91110-0. [dostęp 2023-12-18].