Prawo minimum Liebiga
Prawo minimum Liebiga – jedno z podstawowych praw ekologii klasycznej, mówiące, że czynnik, którego jest najmniej (jest w minimum) działa ograniczająco na organizm, bądź całą populację. Zasada ta, jako „teoria minimum”, została sformułowana przez nieznanego wówczas Carla Sprengela i dopiero po jej sprawdzeniu i ponownym opublikowaniu przez Liebiga w 1841 roku[1] została spopularyzowana na całym świecie, będąc błędnie przypisywana Liebigowi.
Z czasem udowodniono, że prawo minimum odnosi się także do innych organizmów żywych i ma zastosowanie ogólnoprzyrodnicze[2]. Rozwinięciem tego prawa jest zasada tolerancji ekologicznej Shelforda[3].
Beczka Liebiga jest rodzajem wizualizacji tego prawa zaproponowanym przez samego uczonego[potrzebny przypis]. Pojemność beczki jest ograniczana długością najkrótszej klepki, analogicznie do rozwoju organizmu, który jest ograniczany czynnikiem, którego jest najmniej.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Praca zbiorowa: Tablice biologiczne. Warszawa: Wydawnictwo Adamantan, 2003, s. 328. ISBN 83-7350-029-4.
- ↑ Biologia. Słownik encyklopedyczny. Warszawa: Wydawnictwo Europa, 2001, s. 271. ISBN 83-87977-73-X.
- ↑ Praca zbiorowa: Biologia: jedność i różnorodność. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 2008, s. 873. ISBN 978-83-7446-134-4.