Premia górska – wyznaczony punkt na trasie wyścigu kolarskiego, zlokalizowany na końcu podjazdu, na którym zawodnicy walczą o punkty do klasyfikacji górskiej. W zależności od trudności podjazdu, premie górskie podzielone są na kategorie[1]. Od kategorii premii zależy liczba punktów do zdobycia oraz liczba punktujących zawodników.

Podjazd na L’Alpe d’Huez

Punktacja edytuj

Na Tour de France występują kategorie od 4. (najłatwiejsza) do 1. (najtrudniejsza) oraz HC (z fr. Hors categorie – ponad kategorią). Punkty na premiach Tour de France przyznawane są następująco[2]:

Miejsce Kategoria premii
HC 1. 2. 3. 4.
1. 25 10 5 2 1
2. 20 8 3 1
3. 16 6 2
4. 14 4 1
5. 12 2
6. 10 1
7. 8
8. 6
9. 4
10. 2

Zdarza się, że za premie górskie zlokalizowane na mecie etapu punkty przyznawane są podwójnie. Ma to na celu utrudnienie rywalizacji tym zawodnikom, którzy są aktywni jedynie w początkowej części etapów i nie walczą o etapowe zwycięstwa[3].

Ocena trudności podjazdu edytuj

Głównymi czynnikami decydującymi o trudności podjazdu jest jego długość oraz średnie nachylenie. Przy wyznaczaniu premii bierze się również pod uwagę inne, często mniej wymierne czynniki, związane z widowiskowością etapu[4].

Znaczny wpływ na wyznaczanie premii ma sam charakter etapu. W przypadku etapów płaskich premie (niskich kategorii) bywają wyznaczane nawet na bardzo niewielkich wzniesieniach (na przykład na wiaduktach)[3]. Natomiast na trudnych, górskich etapach czasem pomija się premie nawet na podjazdach dość trudnych.

Metody obliczania edytuj

Szacunkowa trudność podjazdu może być wyrażona jako nachylenie (w procentach) podniesione do kwadratu, pomnożone przez długość podjazdu (w kilometrach)[5][6]

 

Podobny wzór, obejmujący jednak także wysokość bezwzględną, został zaprezentowany w holenderskim czasopiśmie kolarskim Fiets[7][8].

 

We wzorze tym długość podjazdu   różnica wysokości   i wysokość nad poziomem morza   wyrażone są w metrach.

Przy obliczaniu trudności podjazdu osobnym problemem jest wyznaczenie jego początku. Często zdarza się, że podjazd rozpoczyna się łagodnie, a następnie jego nachylenie stopniowo wzrasta[9]. Jeśli nachylenie jest obliczane za pomocą jednego z powyższych wzorów, aby uzyskać największą wartość należy za początek podjazdu przyjąć taki punkt, w którym nachylenie jest równe połowie średniego nachylenia od tego punktu do końca podjazdu[6].

Pozostałe informacje edytuj

Prawdopodobnie najniżej położoną premią górską w kolarstwie była premia zlokalizowana przy wylocie tunelu Nordkapp na drugim etapie wyścigu Arctic Race of Norway 2014. Była ona położona na wysokości 5 m n.p.m.[10]

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Stronka Kolarska – FAQ. mrozactivejet.pl.tl. [dostęp 2019-01-02].
  2. Klasyfikacje Tour de France. xouted.com, 26 czerwca 2014. [dostęp 2019-01-02].
  3. a b Klasyfikacja górska – FAQ. xouted.com, 23 lipca 2014. [dostęp 2019-01-02].
  4. Sabino Padilla i inni, Exercise intensity and load during uphill cycling in professional 3-week races, „European Journal of Applied Physiology”, 102 (4), 2008, s. 431–438, DOI10.1007/s00421-007-0602-9.
  5. Skąd biorą się kategorie podjazdów?, [w:] Naszosie.pl [online], 18 lipca 2015 [dostęp 2020-06-02]. za: How Are Climbs Categorised?, [w:] The Inner Ring [online], 15 lipca 2015 [dostęp 2020-06-02].
  6. a b Michał Wróbel, Searching the beginning of the climb to get the most reliable difficulty index, „Journal of Applied Mathematics and Computational Mechanics”, 18 (1), Częstochowa: Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, 2019, s. 97–103, DOI10.17512/jamcm.2019.1.09.
  7. FIETS – What’s FIETS?, [w:] George’s Epic Adventures [online], 22 sierpnia 2018 [dostęp 2020-06-02].
  8. The Col Collection, [w:] The Joy of Bike [online] [dostęp 2020-06-02].
  9. Daniel Marszałek, Najwyższe, Największe, Najdłuższe i Najtrudniejsze [online], 22 sierpnia 2018 [dostęp 2020-06-02].
  10. Arek Waluga: Arctic Race of Norway: Kristoff najlepszy na finiszu, Nordhaug nadal liderem. naszosie.pl, 15 sierpnia 2014. [dostęp 2019-01-02].