Promieniowanie rozproszone
Promieniowanie rozproszone (promieniowanie nieba; promieniowanie słoneczne rozproszone[1]; ang. diffuse solar radiation) – termin określający w optyce atmosfery promieniowanie słoneczne dochodzące do powierzchni Ziemi z hemisfery nieba, z wyłączeniem promieniowania bezpośredniego.
Skład widmowy promieniowania rozproszonego zależy od stanu zachmurzenia, zamglenia i czystości atmosfery. Przy bezchmurnej pogodzie widmo tego promieniowania jest ściśle określone. Jego charakterystyczną cechą jest wyraźna dominacja światła niebieskiego nad czerwonym, co nadaje temu promieniowaniu charakterystyczny błękitny kolor (kolor nieba)[1]. Z powodu rozpraszania głównie światła niebieskiego, światło docierające bezpośrednio ma zabarwienie żółte (spowodowane niedoborem światła niebieskiego).
Promieniowanie rozproszone mierzy się przyrządem zwanym dyfuzjometrem, zazwyczaj jest to pyranometr z ekranem eliminującym promieniowanie bezpośrednie. Promieniowanie to powstaje w wyniku rozpraszania promieniowania bezpośredniego, m.in. w atmosferze ziemskiej lub w innych ośrodkach (kroplach wody, śniegu, zawiesinach obecnych w atmosferze). Np. w dzień, przy niebie całkowicie zasłoniętym grubymi (optycznie) chmurami, światło widzialne na powierzchni ziemi jest prawie w całości promieniowaniem rozproszonym. Podobnie jest w strefie eufotycznej oceanu, gdzie promieniowanie bezpośrednie jest stopniowo absorbowane i rozpraszane.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Häckel 2009 ↓, s. 12.
Bibliografia
edytuj- Promieniowanie słoneczne. W: Hans Häckel: Spotkania z przyrodą - Pogoda i klimat. Maria Skalska (tłum.). Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2009, s. 8-24. ISBN 978-83-7073-655-2. (pol.).