Psychomachia (topos)
Psychomachia (stgr. Ψυχομαχία) – topos literacki i motyw w sztuce, przedstawiający walkę cnoty i występku o duszę ludzką[1].
Starożytność edytuj
Po raz pierwszy topos pojawił się w IV w. n.e., w alegorycznym dziele rzymskiego pisarza i chrześcijańskiego apologety Aureliusa Prudentiusa Clemensa (Prudencjusza) „Psychomachia”[1]. Występowały w nim cnoty, wady oraz postacie biblijne (np. Hiob).
Psychomachia była stałym, często przewodnim, motywem moralitetów, w których o duszę bohatera walczyły personifikacje cnót i występków (czy grzechów) (często siedmiu cnót i siedmiu grzechów głównych)[1].
Średniowiecze edytuj
Psychomachia była popularna w średniowieczu, o czym świadczą liczne zachowane manuskrypty (16 datowanych na wieki IX-XIII)[2]. Od XII w. rozwinęły się także jego przedstawienia w ikonografii i rzeźbie, co łączy się z rozwojem koncepcji cnót moralnych[3]. Psychomachia rozwinęła się jako motyw ikonograficzny w przedstawianiu cnót. Zastąpiła dawniejsze, statyczne przedstawienia cnót (najczęściej jako postaci kobiecych) przedstawieniami dynamicznymi, w których cnoty walczą lub tryumfują nad wadami[4], np. jako cnoty dzierżące tarcze i następujące nogą na głowę wad. Krąg takich rzeźb zdobiących archiwolty można znaleźć w kościołach południowo-zachodniej Francji[2].
Nowożytność edytuj
W nowożytności topos uległ sekularyzacji i pojawia się również w utworach niereligijnych. Można go odnaleźć m.in. w następujących utworach:
- 144 sonet Williama Shakespeara[5],
- wiersz Two Voices Alfreda Tennysona[5],
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Sławiński 2000 ↓.
- ↑ a b Baumann 1998 ↓, s. 91.
- ↑ North 1973 ↓, s. 372.
- ↑ North 1973 ↓, s. 371–372.
- ↑ a b Psychomachy, [w:] Chris Baldick, The Oxford Dictionary of Literary Terms, Oxford: Oxford University Press, 2008.
Bibliografia edytuj
- Priscilla Baumann, Avarice, [w:] Helene E. Roberts (red.), Encyclopedia of Comparative Iconography, Chicago - Lodon: Fitzroy Dearborn Publishers, 1998, s. 89–93.
- Helen F. North, Temperance (Sophrosyne) and the Canon of the Cardinal Virtues, [w:] Philip G. Wiener (red.), Dictionary of the History of Ideas, t. 4, New York: Charles Scribner’s Sons, 1973, s. 365–378.
- Janusz Sławiński (red.), Słownik terminów literackich, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2000, s. 358, ISBN 83-01-13851-3.