Rękopis eugeniuszowski
Rękopis eugeniuszowski – najstarszy zachowany rękopis Kroniki Wincentego Kadłubka[1], uważany przez badaczy za najlepszy spośród znanych 29 średniowiecznych odpisów tego dzieła[2].
Jest to rękopis pergaminowy, pochodzący z XIV wieku. Oprawiony jest w skórzaną okładkę, pochodzącą z XVI wieku. Powstał na terenie Polski, na jej terenie znajdował się jeszcze w XVI wieku. Na przełomie XVII i XVIII wieku był własnością Gottfrieda Wilhelma Leibnitza. Przypuszcza się, że mógł go nabyć w 1669, kiedy przebywał na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów; z drugiej strony nie wyklucza się, że otrzymał go od Szwedów[2]. Przed 1715 Leibnitz przekazał go Eugeniuszowi Sabaudzkiemu; stąd pochodzi dzisiejsza nazwa rękopisu. Obecnie jest przechowywany w Bibliotece Narodowej w Wiedniu.
W okresie międzywojennym był jednym z dwóch XIV-wiecznych rękopisów Kroniki Kadłubka. Po II wojnie światowej, kiedy zniszczeniu uległ tzw. kodeks Kuropatnickiego, stał się najstarszym znanym rękopisem dzieła mistrza Wincentego.
Przypisy edytuj
- ↑ Skibiński 2012 ↓, s. 247.
- ↑ a b J. Dąbrowski, Dawne dziejopisarstwo polskie (do roku 1480), Wrocław - Warszawa - Kraków 1964, s. 82.
Bibliografia edytuj
- Dąbrowski J., Dawne dziejopisarstwo polskie (do roku 1480), Wrocław - Warszawa - Kraków 1964.
- Edward Skibiński: Kronika polska mistrza Wincentego zwanego Kadłubkiem. W: Vademecum historyka mediewisty. Jarosław Nikodem, Dariusz Andrzej Sikorski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 245–258. ISBN 978-83-01-17239-8.