Rękopis zielonogórski
Rękopis zielonogórski (cz. Rukopis zelenohorský) – rzekomy rękopis dotyczący najstarszych dziejów Czech, w rzeczywistości XIX-wieczna mistyfikacja Václava Hanki i Josefa Lindy.
Pochodzący rzekomo z IX wieku rękopis miał zostać odnaleziony pod koniec 1818 roku na zamku Zelená Hora koło Nepomuka. Został opublikowany drukiem w 1822 roku.
Rękopis składa się z czterech kart o wymiarach 22,4×18,0 cm. Zawiera dwa utwory pisane wierszem: 19-wersowy Sejm i 121-wersowy Sąd Libuszy.
Rękopis zielonogórski, wraz z innymi znanym fałszerstwem, rękopisem królowodworskim, stał się wielkim wydarzeniem w ówczesnych Czechach i innych krajach słowiańskich, przyczyniając się do budzenia świadomości narodowej. W drugiej połowie XIX wieku badacze wykazali fałszerstwo obu rękopisów, które okazały się zręczną mistyfikacją Václava Hanki i Josefa Lindy. Zasługi w odkryciu mistyfikacji miał m.in. Tomáš Garrigue Masaryk[1], historyk literatury, a także zasłużony działacz niepodległościowy i późniejszy prezydent Czech[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Karolina Ćwiek-Rogalska: Garrigue Masaryk – łowca wampirów. mała kultura współczesna, 2017-10-22. [dostęp 2022-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-23)]. (pol.).
- ↑ Tomasz Ławecki, Robert Sypek, Magdalena Turowska-Rawicz, Mitologie świata – Słowianie, Tom 8, Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita, Warszawa 2007, s. 97. ISBN 978-83-89840-09-7.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.