Wikipedia

RD-115

RD-115 – radiostacja desantowa wz.115. Wóz łączności opracowany według wytycznych Szefostwa Badań i Techniki Wojskowej LWP. Dokumentację radiostacji we wszystkich wariantach opracował WIŁ w Zegrzu. Produkcja (montaż) w ZR im. M. Kasprzaka w Warszawie. Miał to być wóz łączności wysokiej mobilności – możliwe było jego złożenie do wysokości około 1,3 metra tak aby móc go desantować z dowolnego samolotu transportowego na spadochronie za tyły wroga.

Radiostacja RD-115
Radiostacja RD-115 – miejsce pracy operatora łączności

Pojazd miał zastąpić używane do tej pory mobilne radiostacje R-104M na samochodzie GAZ-69E oraz bardziej rozbudowane wozy dowodzenia R-125M, także z radiostacją KF R-104M oraz radiostacjami UKF R-105M lub R-108M lub R-109M.

Egzemplarze serii prototypowej oraz pierwsze serie odmiany docelowej RD-115 były produkowane na podwoziu GAZ-69E. Na wyposażeniu Wojska Polskiego od 1970 roku. W związku z ograniczonymi możliwościami taktycznymi nawet w porównaniu z poprzednikiem (czyli R-125M), opracowano zmodernizowany wóz dowodzenia RD-115Z z rozbudowanym systemem komutacji, możliwością podłączenia polowej linii telefonicznej oraz z możliwością zasilania zewnętrznego z sieci prądu przemiennego (220 V 50 Hz lub 400 Hz) oraz prądu stałego 26 V (wojskowe agregaty).

Radiostacja RD-115Z jest zamontowana na samochodzie osobowo – terenowym typu UAZ-469B wyposażonym w instalację przeciwzakłóceniową i System Odbioru Mocy (SOM) składający się z prądnicy GSK-1500Z lub w późniejszych odmianach alternatora A-220.

Nie jest do końca jasne czy zmiana nośnika była ściśle powiązana ze zmianą systemu zadaniowego. Brak jest jednak dowodów na montowanie w okresie przejściowym systemu RD-115Z na GAZ-69E lub systemu RD-115 na UAZ-469.

W 1977 r. Szefostwo Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej opracowało „ Wymagania Techniczno – Taktyczne na radiostację RD-115ZT1 (zwaną WD-43) zamontowaną na samochodzie osobowo – terenowym UAZ-469B dla szefa OPL pododdziałów zmechanizowanych (p.z.) i pododdziałów czołgów (p.cz.) oraz dowódców pododdziałów ogniowych OPL w p.z. p.cz. oraz Szefów służb zabezpieczenia technicznego (ZT). Kolegium Głównego Inspektora Techniki WP na posiedzeniu w 1978 przyjęło, że od 1980 należy wprowadzać radiostacje RD-115Z.

Radiostację produkowano w kilku wersjach – m.in.: RD-115, RD-115Z, RD-115ZT, RD-115ZT1 (WD-43), RD-115ZT/E R-115ZMT.

Przeznaczenie edytuj

Radiostacja jest przeznaczona do zapewnienia łączności radiowej w sieciach dowodzenia i współdziałania. Zapewnia ona nieutajnioną łączność telefoniczną poprzez radiostacje R-130, R-123, R-107 i linię przewodową oraz łączność telegraficzną kluczem, a także łączność telefoniczną utajnioną (niektóre wersje) poprzez radiostację i linie przewodowe.

Wyposażenie edytuj

W skład wyposażenia RD-115 na podwoziu GAZ-69E wchodzą:

W skład wyposażenia RD-115Z na podwoziu UAZ-469 wchodzą:

  • Radiostacja KF – R-130. (R-130 seria 03; R-130M)
  • Radiostacja UKF – R-123. (R-123M; R-123MT; R-123Z)
  • Radiostacja UKF – R-107. (R-107M)
  • Telefoniczny aparat polowy TA-57.
  • Zestaw komutacji i łączności wewnętrznej (UTWR – urządzenie taktycznego współdziałania radiostacji) typu ZR-0:
    • pulpit operatora łączności PC-0;
    • blok komutacji i dopasowania PM-0;
    • pulpit dowódcy PK-0;
    • Blok filtrów liniowych FL-1
  • Pulpit wynośny PW-1.
  • Urządzenia zasilające w składzie:
    • blok zasilania BZ-15; (w późniejszych wersjach BZ-15A lub BZ-15B umożliwiające zasilanie urządzenia utajniającego UTS (urządzenie telefonii specjalnej) typu T-219)
    • pojemnik PA-1 z akumulatorami 2 × 6SE 136;
    • tablica zabezpieczająca wejścia sieci TZWS-1; (w późniejszych wersjach TZWS-2 umożliwiające współpracę z UTS T-219)
    • prostownik PR-24/25;
    • pojemnik PA-2 na akumulatory 2KNP-20 – pojemnik był jednocześnie urządzeniem ładującym akumulatory dla radiostacji R-107/107M;
  • System antenowy w składzie:

Skład załogi edytuj

Załoga radiostacji składa się z trzech osób. W skład załogi radiostacji wchodzą:

  • I wariant
  1. oficer – dysponent radiostacji
  2. dowódca radiostacji – starszy operator łączności
  3. kierowca
  • II wariant
  1. dowódca radiostacji – starszy operator łączności
  2. operator łączności
  3. kierowca

Zasilanie RD-115 edytuj

Radiostacja może być zasilana z trzech rodzajów źródeł:

  • z sieci pokładowej prądu stałego o napięciu 26 V z dwóch akumulatorów pokładowych o pojemności 120-135 Ah;
  • z zewnętrznej sieci prądu przemiennego o napięciu 220 V 50 Hz;
  • z systemu odbioru mocy SOM od silnika samochodu.
  • z sieci zewnętrznej prądu stałego 26 V (agregat prądotwórczy) – podłączonej bezpośrednio do zacisków prostownika PR24/25

Anteny i zasięgi łączności edytuj

Przy pracy radiostacji R-130:

  • antena quazimagnetyczna – do 100 km;
  • antena dipol symetryczny – do 350 km;
  • antena prętowa 4 m – 20 – 50 km;

Przy pracy radiostacji R-123

  • antena prętowa 4 m – 15 – 20 km;
  • antena AMD-123 – 40 – 60 km;

Przy pracy radiostacji R-107

  • antena prętowa 4 m – 5 – 7 km;
  • antena prętowa 2,7 m – 4 - 6 km;
  • antena masztowa AMD-123 – 15 – 20 km

Pozostałe dane techniczne edytuj

Urządzenia łączności przystosowane są do pracy w zakresie temperatury otaczającego powietrza od –30ºC do +50ºC. Ciężar radiostacji wraz z trzyosobową załogą nie przekracza 2490 kg. Radiostacja jest przystosowana do desantowania.(Masa zestawu w wersji R115ZMT wynosi 2930 kg – nie jest przystosowana do desantowania)

 
Radiostacja R-115ZMT – miejsce pracy operatora łączności (R130, R107, pulpit PC-0). Drugi operator obsługiwał R123Z i R809M2. Dowódca radiostacji obsługiwał radiotelefon Radmor i pulpit PK-0

Wersja R-115ZMT edytuj

Wersja ZMT była próbą zrobienia małej aparatowni łączności. Wersja ta była zamontowana na podwoziu UAZ-452, które nie nadawało się do desantu z samolotów, w związku z powyższym utraciła literkę "D" w nazwie. Wyprodukowana została w śladowej liczbie, pozostając w fazie prototypu. Wóz ten nie rozpowszechnił się ze względu najprawdopodobniej na kiepskie właściwości trakcyjne a także taktyczno-bojowe. Na etaty wszedł w jego miejsce wóz dowodzenia R-5 na podwoziu BRDM-2, który choć możliwości techniczne miał zdecydowanie słabsze to zarówno opancerzenie jak i właściwości trakcyjne na głowę pobiły R-115ZMT

Przeznaczenie edytuj

Radiostacja przeznaczona była do zapewnienia współdziałania wojsk zmechanizowanych z lotnictwem w zakresie taktycznych działań rozpoznania.

Istotne zmiany edytuj

Dodano następujące elementy:

  • radiostacja R809M2 – do łączności ze wsparciem lotniczym;
  • antena stożkowo-dyskowa do łączności z samolotami;
  • zespół spalinowo-elektryczny AB-1/230;
  • radiotelefon logistyczny Radmor
  • przyrząd rozpoznania skażeń promieniotwórczych DP3B
  • system sygnalizacji świetlnej
  • stanowisko trzeciego operatora
  • zamontowany na stałe maszt teleskopowy o wys. 10 m
  • zastosowano radiostację R-123Z – przystosowaną do współpracy z UTS (systemem "utrudniającym" możliwość przechwycenia korespondencji)

Zmodyfikowano

  • zestaw komutacji i łączności wewnętrznej (UTWR) dopasowując go do 3 stanowisk oraz 4 radiostacji.
  • wprowadzono możliwość zastosowania w miejsce radiostacji R-107 radiostacji TuberozaT-2 z przystawką cyfrową

Zrezygnowano

  • z anteny quasimagnetycznej zastępując ją dwoma zamiennie stosowanymi antenami prętowymi (rozwiązanie bardzo niepraktyczne – w ruchu anteny ulegały usterkom).


Bibliografia edytuj

  • Dane o R-115ZMT za www.nietoperz.militarni.pl
  • Radiostacja RD-115 opis techniczny i eksploatacja – Warszawa 1974
  • Radiostacja RD-115Z opis techniczny i eksploatacja – Warszawa 1978
  • Technika Wojska Polskiego – Dom Wydawniczy Bellona – Warszawa 1998
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=RD-115&oldid=72674805”