Rabsztyn (Pieniny Właściwe)
Rabsztyn (691 m) – zakończony turnią szczyt w Pieninach Właściwych[1].
_a1.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
691 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°24′59,3″N 20°21′51,5″E/49,416472 20,364306
| |
Położony jest w Pieninach Czorsztyńskich, na południowy zachód od ich głównego grzbietu, z którym łączy się grzbietem biegnącym z Macelaka. Charakteryzuje się niewielką minimalną deniwelacją względną oraz niewielką wysokością w porównaniu do okolicznych szczytów. Południowe oraz zachodnie stoki opadają do doliny potoku Lęborgowy przepaścistą, 30-metrowej wysokości ścianą z kolorowych wapieni. Duża część stoków porośnięta jest lasem. Powyżej szczytu Rabsztyna na stoku wznoszącym się do głównego grzbietu znajdują się łąkizwane kolejno: Za Rabsztynem, Roplichła i Suszyna, u południowych podnóży są łąki Podwapienie i Lęborg. Tuż obok Rabsztyna, po jego wschodniej stronie znajduje się niższa i mniej skalista Stronia. Na obydwu tych szczytach można spotkać bardzo rzadkie gatunki ptaków: pomurnika i puchacza, które mają tutaj swoje gniazda[2]. Z rzadkich w Polsce gatunków roślin rośnie oset pagórkowy[3].
Rabsztyn znajduje się we wsi Sromowce Wyżne województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1]. W XIII i XIV wieku w okolicach Pienin miało miejsce dość liczne osadnictwo niemieckie. Nazwa Rabsztyn pochodzi od staroniemieckiego słowa Rabenstein oznaczającego kruczą skałę. Jeszcze do dzisiaj pobliski potok i niewielką skałkę nazywa się Gawronką[2].
Ze względu na ochronę przez Pieniński Park Narodowy i brak znakowanych szlaków, Rabsztyn nie jest dostępny dla turystów. Od południowej strony jest dobrze widoczny z drogi przez Sromowce Wyżne[4].
W Pieninach istnieje jeszcze drugi i również skalisty Rabsztyn. Znajduje się on w Małych Pieninach[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-11-01].
- ↑ a b Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 274, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1.
