Royal Rumble (1992)

Royal Rumble (1992) było piątą edycją corocznej gali pay-per-view Royal Rumble, która została wyprodukowana przez World Wrestling Federation. Miała miejsce 19 stycznia 1992 w Knickerbocker Arena w Albany w stanie Nowy Jork.

Royal Rumble (1992)
Motto gali

Every Man for Himself!

Informacje
Promocja

World Wrestling Federation

Data

19 stycznia 1992

Widownia

17 000

Hala

Knickerbocker Arena

Miejsce

Albany, Nowy Jork

Gale pay-per-view – chronologicznie
This Tuesday in Texas Royal Rumble (1992) WrestleMania VIII
Royal Rumble – chronologicznie
Royal Rumble (1991) Royal Rumble (1992) Royal Rumble (1993)

Walką wieczoru był 1992 Royal Rumble match. Tegoroczna walka była historyczna, gdyż po raz pierwszy w historii WWF, zwycięzca walki zdobywał WWF World Heavyweight Championship, które zostało zwakowane w grudniu 1991. Walkę wygrał Ric Flair, który wyeliminował jako ostatniego Sida Justice’a, z pomocą spoza ringu ze strony Hulka Hogana, stając się nowym WWF World Heavyweight Championem. W karcie walk znalazły się pojedynki takie jak The Natural Disasters (Earthquake i Typhoon) kontra The Legion of Doom (Hawk i Animal) o WWF Tag Team Championship, The Beverly Brothers (Blake i Beau) kontra The Bushwhackers (Luke i Butch), oraz Roddy Piper kontra The Mountie o WWF Intercontinental Championship.

Przygotowania

edytuj
Osobny artykuł: Wrestling.

Royal Rumble oferowało walki profesjonalnego wrestlingu z udziałem różnych wrestlerów z istniejących oskryptowanych rywalizacji i storyline'ów, które były kreowane na tygodniówkach WWF – Superstars, Wrestling Challenge i Prime Time Wrestling. Wrestlerzy byli przedstawiani jako heele (negatywni, źli zawodnicy i najczęściej wrogowie publiki) i face’owie (pozytywni, dobrzy i najczęściej ulubieńcy publiki), gdzie rywalizowali pomiędzy sobą w seriach walk mających w budować napięcie, kulminując w decydującą walkę wrestlerską lub ich serię[1][2].

Na gali odbył się coroczny Royal Rumble match, w którym wzięło udział 30 wrestlerów, a walka się kończyła, kiedy w ringu pozostała jedna osoba, zaś 29 innych zostało wyeliminowanych poprzez wyrzucenie z ringu nad górną liną i dotknięcie obiema stopami podłogi[3].

Przed galą zostało ogłoszone, że zwycięzca Royal Rumble matchu zdobędzie zwakowany WWF Championship, który został zabrany Hulkowi Hoganowi po dwóch kontrowersyjnych zmianach posiadaczy tytułu pomiędzy nim, a The Undertakerem, wpierw na Survivor Series, a później na This Tuesday in Texas. Hogan i Undertaker wzięli udział w owej walce. Prezydent WWF Jack Tunney dał im przewagę nad innymi, gdyż mogli oni wylosować numerek z liczb pomiędzy 20 i 30.

Royal Rumble match pomógł Justice’owi na powolny heelturn. Justice, który powrócił po kontuzji, wszedł jako 29. i był w ostatniej czwórce wraz z Hoganem, Randym Savage’em i Flairem. Justice wyeliminował Savage’a i następnie Hogana, zostając jedynie z Flairem w ringu. Podczas emisji pay-per-view, eliminacja Hogana przez Justice’a była dopingowana przez publikę, pomimo planów storyline'owych, w którym Sid "zaszedł Hogana od tyłu" i go wyrzucił. W rezultacie, oryginalna reakcja została edytowana w powtórkach i na archiwalnych nagraniach gali, gdzie dograno dodatkowy komentarz Gorilli Monsoona, oczerniający Sida za jego akcje (Monsoon oryginalnie powiedział, że eliminacja Hogana ze strony Justice’a była fair). Hogan, który był obok ringu po byciu wyeliminowanym, złapał za rękę Sida i zwrócił jego uwagę na tyle, by Flair go mógł wyeliminować i stać się nowym WWF World Heavyweight Championem. Po walce, Sid i Hogan zaczęli kłótnię, przez którą musieli być rozdzieleni przez ochronę.

W jego książce zatytułowanej To Be The Man, Ric Flair wspomniał, że nie wiedział, iż to on wygra Royal Rumble i jednocześnie tytuł WWF, dopóki nie przybył tego dnia na arenę i go o tym nie poinformowano. Poczuł, że został nr. 3., aby móc zaprezentować swoje umiejętności ringowe publice. W międzyczasie, Bobby Heenan w swojej autobiografii Bobby The Brain powiedział, że Flair miał rozpocząć Rumble jako 1., lecz ostatecznie Vince McMahon pozostał przy swoim pomyśle, by dać mu inny numerek.

Wydarzenia po gali

edytuj

Konfrontacja pomiędzy Hoganem i Justicem była kontynuowana przez kolejne tygodnie na różnych tygodniówkach WWF. Na Superstars z 25 stycznia 1992, prezydent WWF Jack Tunney odbył konferencję prasową, w której ogłosił, że Hogan zawalczy z Flairem o WWF World Heavyweight Championship na WrestleManii VIII. Justice, który zjawił się na konferencji, zagroził Tunneyowi, że jeśli to on nie będzie głównym pretendentem, to zrobi najgorszą rzecz Tunneyowi, o jakiej nigdy nie myślał. Sid później przeprosił i Hogan owe przeprosiny zaakceptował, lecz 8 lutego na Saturday Night’s Main Event, Justice opuścił Hogana podczas tag team matchu przeciwko Flairowi i The Undertakerowi, potwierdzając swój heelturn i prowadząc do walki na WrestleManii VIII.

W międzyczasie, Flair zaczął rywalizację z Savage’em o WWF World Heavyweight Championship. Na rzecz storyline'u, Flair powiedział, że jego poprzedni związek z żoną Savage’a, Miss Elizabeth, układał się nadzwyczaj dobrze, pokazując spreparowane zdjęcia Elizabeth, na których doklejony został Flair. Ostatecznie zawalczyli ze sobą w title matchu na WrestleManii VIII, gdzie Savage wygrał pojedynek i po raz drugi WWF World Heavyweight Championship[4][5][6]

Wyniki walk

edytuj
Nr Wyniki Stypulacje Czas
1D Chris Walker pokonał The Brooklyn Brawlera przez dyskwalifikację Singles match
2 The New Foundation (Owen Hart i Jim Neidhart) pokonali The Orient Express (Pata Tanakę i Kato) (w/ Mr. Fuji) Tag team match 17:18[7]
3 Roddy Piper pokonał The Mountiego (c) (w/ Jimmy Hart) Singles match o WWF Intercontinental Championship 05:22
4 The Beverly Brothers (Blake Beverly i Beau Beverly) (w/ The Genius) pokonali The Bushwhackers (Bushwhackera Luke’a i Bushwhackera Butcha) (w/ Jamison) Tag team match 14:56
5 The Natural Disasters (Earthquake i Typhoon) (w/ Jimmy Hart) pokonali The Legion of Doom (Hawka i Animala) (c) przez wyliczenie poza-ringowe Tag team match o WWF Tag Team Championship 09:24
6 Ric Flair wygrał eliminując jako ostatniego Sida Justice’a 30-osobowy Royal Rumble match o zwakowany WWF Championship 01:00:02
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką
D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)

Udziały i eliminacje w Royal Rumble matchu

edytuj

Nowy wrestler wchodził do ringu co około 2 minuty.

Nr. wejściowy[8][9] Uczestnik[8][9] Nr. eliminacji[8][9] Wyeliminowany przez[8][9] Czas[8]
1 The British Bulldog 7 Rica Flaira 23:33
2 Ted DiBiase 1 The British Bulldoga 01:18
3 Ric Flair - Zwycięzca 1:00:02
4 Jerry Sags 2 The British Bulldoga 01:06
5 Haku 3 The British Bulldoga 01:51
6 Shawn Michaels 9 Tito Santanę 15:46
7 Tito Santana 10 Shawna Michaelsa 13:55
8 The Barbarian 11 Herculesa 12:55
9 The Texas Tornado 8 Rica Flaira 09:20
10 Repo Man 6 Big Boss Mana 06:23
11 Greg Valentine 5 Repo Mana 04:12
12 Nikolai Volkoff 4 Repo Mana 01:03
13 Big Boss Man 13 Rica Flaira 03:38
14 Hercules 12 Big Boss Mana 00:56
15 Roddy Piper 25 Sid Justice 34:06
16 Jake Roberts 15 Randy’ego Savage’a 10:55
17 Jim Duggan 19 Virgila 20:45
18 Irwin R. Schyster 23 Roddy’ego Pipera 27:01
19 Jimmy Snuka 14 The Undertakera 02:27
20 The Undertaker 17 Hulka Hogana 13:51
21 Randy Savage 27 Rica Flaira i Sida Justice’a 22:26
22 The Berzerker 18 Hulka Hogana 09:00
23 Virgil 20 Jima Duggana 07:29
24 Col. Mustafa 16 Randy’ego Savage’a 02:36
25 Rick Martel 26 Sida Justice’a 12:39
26 Hulk Hogan 28 Sida Justice’a 11:29
27 Skinner 21 Ricka Martela 02:13
28 Sgt. Slaughter 22 Sida Justice’a 04:37
29 Sid Justice 29 Hulka Hogaan i Rica Flaira 05:55
30 The Warlord 24 Hulka Hogana i Sida Justice’a 01:43
  • Ric Flair ustanowił nowy rekord długości pobytu w ringu, który wynosił 1:00:02.

Przypisy

edytuj
  1. Ed Grabianowski: How Pro Wrestling Works. [w:] HowStuffWorks, Inc. [on-line]. Discovery Communications. [dostęp 2012-03-05].
  2. Live & Televised Entertainment. WWE. [dostęp 2012-03-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 listopada 2013)].
  3. Royal Rumble: See the Royal Rumble, live on pay-per-view – January 31. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-12-14].
  4. WrestleMania VIII official results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2008-05-03].
  5. Randy "Macho Man" Savage vs. „Nature Boy” Ric Flair – WWE Championship. World Wrestling Entertainment, 1992-04-05. [dostęp 2010-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-29)].
  6. History of the WWE Championship: Randy Savage (2). World Wrestling Entertainment. [dostęp 2008-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-12-10)].
  7. Royal Rumble 1992. Pro Wrestling History. [dostęp 2012-01-22].
  8. a b c d e Royal Rumble 1992: Royal Rumble Entrance & Elimination Information. Pro Wrestling History. [dostęp 2012-01-22].
  9. a b c d Ric Flair (spot No. 3) wins the Royal Rumble Match to become WWE Champion. WWE. [dostęp 2014-01-31].

Linki zewnętrzne

edytuj