Rozwiązywanie przestrzeni

Rozwiązywanie przestrzeni – nieukończony[1] poemat Tymoteusza Karpowicza[2], w zamyśle autora druga część poematu Odwrócone światło[3][4]. Fragmenty dzieła zostały opublikowane w 1989 roku pt. Rozwiązywanie przestrzeni : poemat polimorficzny (fragmenty) w Niezależnej Oficynie Wydawniczej[5].

Funkcje trygonometryczne, inspiracja nazw poszczególnych fragmentów tekstu poematu

Geneza edytuj

Pierwsze teksty, które weszły w skład poematu, powstały przed 1972 rokiem[6], tj. datą publikacji Odwróconego światła[2]. W 1976 roku Karpowicz wysłał Andrzejowi Falkiewiczowi 98 wierszy z planowanego poematu Przestrzenie, większość z nich znalazła się we fragmentarycznym wydaniu z 1989 roku[5].

W 1986 roku berliński Archipelag opublikował fragmenty poematu Rozwiązywanie przestrzeni (nr 1–2 [28–29]), które zostały później przedrukowane i wydane jako książka w Niezależnej Oficynie Wydawniczej w 1989 roku bez wiedzy i zgody poety[5].

w 1999 roku ukazał się tom Słoje zadrzewne, który także zawierał wiersze z planowanego poematu, tytuł dziewiątego rozdziału[7] brzmi zresztą Rozwiązywanie przestrzeni[8].

Nad kształtem całości poematu autor pracował do końca życia[2].

Forma edytuj

Podobnie jak w przypadku oryginalnej konstrukcji tomu Odwrócone światło, również w Rozwiązywaniu przestrzeni poeta grupował teksty według schematu: oryginał alfa, sześć „funkcji kąta alfa” w postaci sentencji[7]: sinus, cosinus, tangens, cotangens, secans, cosecans oraz utwór „wymiar pokątny”[9].

Warstwa znaczeniowa edytuj

W zamyśle autora, Rozwiązywanie przestrzeni miało stanowić „podróż do kresu «porządku moralnego» (Kant) i jego prapoczątku”[3].

Karpowicz w swoim poemacie sięgnął po zagadnienia związane m.in. z filozofią, logiką czy geometrią[10].

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj